Κακό σημάδι

Πώς την ήθελε εκείνη τη μπύρα, για να μπορεί να φλυαρεί, να μιλά ακατάπαυστα και να λέει ό,τι σαχλαμάρα της έρχεται στο κεφάλι, να γεμίζει γραμμές και σελίδες, να έχει αποδείξεις αν κάποιος τη ρωτήσει αν έζησε, να του πει "δες, τα έγραψα, δεν θυμάμαι λάθος". Είχε δυο μάτια που την έφερναν ντιρέκτ πίσω στην παιδική της ηλικία, στην απορία με την οποία κοιτούσε τα πάντα, στην έκπληξη μπροστά σε κάθε καινούριο. Αυτό -ευτυχώς- δεν το είχε ακόμα χάσει. Παρόλα αυτά δεν μεγάλωνε, δεν έκανε τίποτα από όσα κάνουν τα μεγάλα κορίτσια, εκείνα τα αναμενόμενα, όμορφα προβλέψιμα πράγματα που αναμένει κανείς από μια γυναίκα. Μακάρι να ήταν αλλιώτικη, συνηθισμένη.... Θα συνεννοούνταν καλύτερα, θα ήταν κι οι γύρω της πιο ευτυχισμένοι, θα σταματούσαν όλοι να ανησυχούν μήπως κάτι δεν πάει καλά, μήπως είναι δυστυχισμένη, ίσως και άρρωστη, μα γιατί δεν γελά συχνά, γιατί είναι σκεπτική, που ταξιδεύει. Μόνο κάποια που την ήξερε καλά είχε πει "έτσι είναι αυτή". Εκείνη όμως έφυγε, το παρελθόν έμεινε πίσω, μόνο ίχνη του στη μνήμη της, και ποιος λέει ότι έτσι είχε ειπωθεί;... Νύχτωσε κι εκείνη τη μπύρα δεν την ήπιε, αλλά ξεχάστηκε να μιλά, από τα λίγα που της έμειναν για να νιώθει κοντά στον εαυτό της, κι αυτό όταν πονά κυρίως. Αν την ήθελε ευτυχισμένη δεν έπρεπε να τη δει να γράφει τόσο, ήταν κακό σημάδι...

Εκείνη

Εκείνη δεν την ξέρει κανείς, κανείς που να προσπάθησε, μόνο όσοι δεν προσπάθησαν να καταλάβουν, να εξηγήσουν, να υποθέσουν. Καμμιά υπόθεση δεν ταίριαζε, όχι πως ήταν ξεχωριστή, τίποτα το ιδιαίτερο, ήταν που ήθελε να νιώθει πως κάποιος θα μπορούσε έστω λίγο να την καταλάβει, να δει πέρα από το προφανές, πέρα από το αυταπόδεικτο, πέρα από την εικόνα, τον τίτλο, το όνομα. Εκείνη ταξίδευε σε ύπνο και ξύπνιο, πηγαινοερχόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ήθελε τα πάντα και τίποτα, ήθελε να είναι μόνη και με εκείνον, να τρέχει σε δρόμους και να μη φοβάται. Κι όσοι ακόμα πίστεψαν πως είδαν μέσα από εκείνη, πέρα από εκείνη, κάτι από εκείνη, σκόνταψαν σε ονόματα και πρόσωπα και υποσχέσεις. Δεν την αφήνετε ήσυχη λοιπόν; Εγώ το λέω, εγώ που ξέρω πως η ίδια δεν μπορεί να το πει ίσως από ευγένεια, ίσως γιατί ακόμα ελπίζει ή πιστεύει πως υπάρχει κάποιος εκεί που μπορεί να τη δει. Εγώ το ζητάω, κι ας της κάνω κακό!

Δική σου

Της είχε πει τότε ή το εννόησε, "αν θέλεις να με έχεις, μην με κάνεις ποτέ δικό σου ή μην μ'αφήσεις να σε κάνω ποτέ δική μου". Ή μήπως εκείνη του το είπε; Από τότε σέρνεται κάπου εκεί ανάμεσα σ'αυτά που εννοούνται και σ'αυτά που λέγονται. Επικίνδυνα παιχνίδια, εύκολα μπορείς να χάσεις τον δρόμο, πού πρέπει να σταματά η λογική και πού να κυριαρχεί;

Εκεί και τώρα...

Εκεί ακόμα υπάρχει μια γιαγιά που ανησυχεί αν δει να μην γελάς ή να κοιτάς κάπου αφηρημένα, που ζει και ανασαίνει για να ξέρει ότι είσαι καλά. Εκεί είναι η μαμά, που ετοιμάζει πίτες και γλυκά, γιατί της αρέσει εκείνο που κάνεις, ο τρόπος δηλαδή που κουνάς το χέρι και μπουκώνεις το στόμα όταν ενθουσιάζεσαι με μια γεύση. Εκεί είναι ο μπαμπάς, που μπορεί να μην ξέρει να σου δείχνει την αγάπη του, αλλά θα πάει όπου του πεις για να σου φέρει ό,τι του ζητήσεις, μόλις κάνεις εκείνα τα μουτράκια, που πρέπει να του θυμίζουν πώς ήταν τότε που ήσουν μωρό. Εκεί είναι όλες οι αναμνήσεις σου, σκορπισμένες σε διαφορετικά σημεία στον χώρο και τον χρόνο, ένα κούτσουρο που καθόσουν πριν την τελευταία καληνύχτα και μιλούσατε για ώρα, οι δρόμοι που έπεφτες με το ποδήλατο, τα δέντρα, η ίδια ζέστη ή το ίδιο κρύο, οι ίδιες μυρωδιές σε σπίτια και αγκαλιές. Αν σηκώσεις τα μάτια προς τον ουρανό, θα δεις τα ίδια αστέρια, τον ίδιο ήλιο, και ίσως λίγο ακόμα νιώσεις πως δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Σαν ο χρόνος να πάει και να 'ρχεται. ..Αυτά τα ταξίδια στον χρόνο πάντα σε μαγεύουν.

Πολυλογία

Το ‘χε ξαναπεράσει, είχε ερωτευτεί ξανά και ξανά, πολλές φορές. Μήπως, το γεγονός ότι άρχιζε να το συνειδητοποιεί, ήταν δυσοίωνη ένδειξη; Μήπως ο πόνος που κάθε φορά γινόταν ελάχιστα πιο υποφερτός σήμαινε πως άρχιζε να το συνηθίζει; Ζούσε για να ερωτεύεται. Χωρίς τον έρωτα, τίποτα δεν είχε νόημα, χρώμα, δεν χαμογελούσε, δεν τραγουδούσε στον δρόμο, δεν είχε όρεξη για τίποτα. Ήθελε να την αγαπούν, αυτό είναι σίγουρο, μα κι η ίδια είχε ανάγκη να δίνει αγάπη, να κοιτά μάτια, να χαρίζει απλόχερα χάδια, να σαγηνεύει, να υπονοεί. Κι όταν όλα έφταναν εκεί που κάθε άνθρωπος ονομάζει όπως θέλει να το ονομάζει, εκεί απομακρυνόταν, όχι γιατί φοβόταν, αλλά μάλλον γιατί για εκείνη εκεί ήταν το τέλος, όταν έπαυε να είναι αγώνας και γινόταν επίτευξη.

Φως

"Μια νέα κοπέλα άνοιξε το παράθυρο και χαμογέλασε...
Ακούμε τις φωνές παιδιών που λούζονται στον ήλιο και τη θάλασσα...
Μέσα στη φούχτα της αγάπης χωράει το σύμπαν".
Γ. Ρίτσος
"Εαρινή Συμφωνία"

Πάνε-έλα

Πάλι εκεί ήσουν, στα όνειρά μου... Πού σε χάνω, πού σε βρίσκω, όλο εκεί τριγυρίζεις. Τη μια μου απλώνεις το χέρι πάνω από μια σκάλα κι εγώ δεν μπορώ να το πιάσω, την άλλη μου χαμογελάς πλαϊ της, την τρίτη με κοιτάς σαν να μου λες πάμε να φύγουμε τώρα... Έρχεσαι σαν επισκέπτης, ευπρόσδεκτος πάντα, και με φέρνεις τόσο κοντά στο ανεκπλήρωτο, που δεν μπορώ παρά να τρομάζω. Κάνω να σε πιάσω και χάνεσαι. Εμένα με ρώτησες ποτέ τι θέλω;;

Ποιότητα ζωής

Η γιαγιά έφυγε, το δώμα της της θα μετατραπεί σε μια καθαρή παραδοσιακή γωνιά. Η παλιά κουζίνα αναβαθμίστηκε με καινούρια ντουλάπια που ανοιγοκλείνουν χωρίς να τρίζουν. Το σπίτι θα θερμαίνεται με καλοριφέρ και τα ξύλα θα είναι μόνο για το τζάκι. Θα υπάρχει απόλυτη μόνωση και στεγανότητα, όπως σου υποσχέθηκαν τα φυλλάδια της εταιρίας κατασκευής κουφωμάτων αλουμινίου, καμία απώλεια δεν είναι επιτρεπτή, σου το εγγυώνται άλλωστε. Με τη μόνη διαφορά ότι το σπίτι που θα πας την άλλη φορά δεν θα είναι το δικό σου.
Ήξερες πώς άνοιγε και πώς έκλεινε κάθε πόρτα, κι έτσι απέφευγες τους ανεπιθύμητους θορύβους τις πρώτες πρωϊνές ώρες, όταν το τελευταίο που ήθελες ήταν το ανακριτικό βλέμμα "τι-ώρα-είναι-αυτή-και-πόσο-ήπιες". Ήξερες πού βρίσκεται καθένας από το πώς έτριζε το ξύλινο πάτωμα. Ακόμα υπήρχε η μυρωδιά της στον αέρα, κι ας είχε φύγει μήνες τώρα. Αν έκλεινες τα μάτια μπορούσες να γυρίσεις πίσω τον χρόνο και να ξετυλιχτούν μπροστά σου εικόνες. Τώρα οι εικόνες δεν θα μπορούν πουθενά να στεριώσουν. Λυπάμαι, αλλά θα πρέπει να αλλάξεις ακόμα και τις ανάμνήσεις σου...

Από το πουθενά...Πραγματεία περί ευτυχίας...

Από το πουθενά ήρθε, σαν ένα πεφταστέρι, που στη λάμψη του ευχήθηκες αιώνιες αγάπες και τέτοια. Σαν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που βρήκες στο δρόμο, που απομόνωσε μια στιγμή και την ταξιδεύει χρόνια τώρα. Σαν το παλιό σου τετράδιο που ανακάλυψες ψάχνοντας για κάτι άλλο. Σαν μια μνήμη που είχες ξεχάσει, και στη θύμισε -άκου να δεις- μια μυρωδιά που ήρθε από που άραγε; Γυρίζεις το κεφάλι και δεν βλέπεις κάτι, αλλά σαν κάποιος να πέρασε από δίπλα σου λες, δεν εξηγείται αυτό αλλιώς. Δεν εξηγείται τόση ευτυχία τόσο απλά, χωρίς να την επιδίωξες. Προχτές ρωτούσα για τους αγγέλους, αν είναι δίπλα μας και πόσο μας αγαπάνε. Χτες ονειρεύτηκα μια νύχτα, κι εγώ κοιτούσα πέρα μακριά κι έλεγα στον εαυτό μου, δεν μπορεί, κάτι πρέπει να υπάρχει εκεί πίσω. Ναι, υπάρχει κάτι, που θα το δεις όταν είναι η στιγμή, όταν πονάς τόσο που δεν πάει άλλο, όταν ακριβώς το περιμένεις λιγότερο και το χρειάζεσαι περισσότερο.

Ίσως να φταίει η βροχή

Ίσως να φταίει αυτή η συννεφιά, αυτό το γκρίζο, ίσως να είναι όλα τα ψεύτικα χαμόγελα, οι προσποιητές γλύκες, τα ρηχά βλέμματα που σκάβουν να βρουν αυτό που καλά κρύβεις, ίσως να είναι το παρασκήνιο που δεν γνωρίζεις, ίσως να φταιν τα δάκρυα που συγκρατείς και μόνο εκείνη αισθάνεται, γιατί είσαι κομμάτι της, υπήρξες μέσα της 9 μήνες πάνω-κάτω, δεν μπορεί, λες, κάτι θα ξέρει περισσότερο για σένα, κάτι που είτε δεν ξέρεις, είτε δεν παραδέχεσαι, είτε δεν ομολογείς να τελειώνουμε! Σε βλέπει στον ύπνο της, σε ρωτά, επιμένει, εσύ γελάς, αρνείσαι και αναρωτιέσαι με ποιον τρόπο είναι δυνατόν κανείς να σταματά να επισκέπτεται τα όνειρα των άλλων. Κοιτάς γύρω σου, τίποτα δεν σου αρέσει, κοιτάς μέσα σου, το ίδιο... Κι έλεγες μήπως εκεί βρεις κάτι πιο όμορφο, αλλά κι εσένα σε έχεις ξεχάσει...Πάνε χρόνια που πρέπει να έχει γίνει αυτό το κακό. Αν ήξερες πότε ακριβώς, θα σκότωνες τα πρόσωπα ή τη στιγμή που έγινε, θα υπερασπιζόσουν τα όνειρά σου καλύτερα, δεν θα άφηνες να τα σκοτώσουν. Πού είναι κρυμμένη εκείνη η δύναμη;