Πάπρικα

Τακτοποιώ. Ξεκαθαρίζω. Αδειάζω. Πετάω. Και κολλάω -και πάλι- σε εκείνο το βαζάκι, που γράφει απ' έξω "πάπρικα". Κι όλο διστάζω να το αδειάσω, όλο διστάζω να το πετάξω, ένα που έχει τα γράμματά σου απ' έξω, κι ένα που εκεί μέσα κρατάω κάτι λίγο από σένα, από το νοιάξιμο και την αγάπη που έβαζες σε ό,τι έφτιαχνες. Και προσπαθώ να ανασυνθέσω τη μέρα, τη στιγμή, τα ρούχα σου, τα χέρια σου, τον καιρό. Και καταλήγω να βάζω το βαζάκι πίσω στο ντουλάπι, μέχρι την επόμενη φορά...που θα πω πως είμαι καλά, αλλά δεν είμαι. Που θα πω πως το ξεπέρασα, αλλά δεν το 'κανα. Που θα πω πως σε συγχώρεσα, μα πάλι δεν τα κατάφερα. Που θα πω πως θα τα καταφέρω, μα πάλι φοβάμαι πως στα ίδια θα γυρίζω. 

Στα ίδια όνειρα και ταξίδια μες στον χρόνο. Που μου τα 'κλεψαν και τα 'καναν ταινία. Που βραβεύτηκε. 

Εν αγνοία μου. Εν τη απουσία μου.

Εγώ. Η Ιουλίτα. Που ονειρεύεται.