Κακό σημάδι

Πώς την ήθελε εκείνη τη μπύρα, για να μπορεί να φλυαρεί, να μιλά ακατάπαυστα και να λέει ό,τι σαχλαμάρα της έρχεται στο κεφάλι, να γεμίζει γραμμές και σελίδες, να έχει αποδείξεις αν κάποιος τη ρωτήσει αν έζησε, να του πει "δες, τα έγραψα, δεν θυμάμαι λάθος". Είχε δυο μάτια που την έφερναν ντιρέκτ πίσω στην παιδική της ηλικία, στην απορία με την οποία κοιτούσε τα πάντα, στην έκπληξη μπροστά σε κάθε καινούριο. Αυτό -ευτυχώς- δεν το είχε ακόμα χάσει. Παρόλα αυτά δεν μεγάλωνε, δεν έκανε τίποτα από όσα κάνουν τα μεγάλα κορίτσια, εκείνα τα αναμενόμενα, όμορφα προβλέψιμα πράγματα που αναμένει κανείς από μια γυναίκα. Μακάρι να ήταν αλλιώτικη, συνηθισμένη.... Θα συνεννοούνταν καλύτερα, θα ήταν κι οι γύρω της πιο ευτυχισμένοι, θα σταματούσαν όλοι να ανησυχούν μήπως κάτι δεν πάει καλά, μήπως είναι δυστυχισμένη, ίσως και άρρωστη, μα γιατί δεν γελά συχνά, γιατί είναι σκεπτική, που ταξιδεύει. Μόνο κάποια που την ήξερε καλά είχε πει "έτσι είναι αυτή". Εκείνη όμως έφυγε, το παρελθόν έμεινε πίσω, μόνο ίχνη του στη μνήμη της, και ποιος λέει ότι έτσι είχε ειπωθεί;... Νύχτωσε κι εκείνη τη μπύρα δεν την ήπιε, αλλά ξεχάστηκε να μιλά, από τα λίγα που της έμειναν για να νιώθει κοντά στον εαυτό της, κι αυτό όταν πονά κυρίως. Αν την ήθελε ευτυχισμένη δεν έπρεπε να τη δει να γράφει τόσο, ήταν κακό σημάδι...