Thursday, May 21, 2009

Μνήμες...

Θα φοράς εκείνα τα ίδια παπούτσια, το τζην και το μπλουζάκι, όλα από τότε, σαν να φοράς το παρελθόν απ' άκρη σ' άκρη στο σώμα σου, θα τριγυρνάς σε μπαρ φωτισμένα από χαμηλό φως, ποτισμένα καπνούς, ξενύχτια και μεθύσια, με φίλους παλιούς κι ακόμα πιο παλιούς, κάποιες στιγμές ανούσιες κουβέντες θα σε κουράζουν πιο πολύ από τις ίδιες τις αναμνήσεις, το μυαλό σου θα τρέχει σ' έναν δρόμο που περπάτησες τότε που..., σε μια πόρτα που κλείδωσες όταν..., σ' ένα χέρι που σε χαιρέτησε μόλις..., , σε μια σελίδα που γύριζες καθώς..., σε δυο γραμμές που έγραφες ενώ..., σε όλα εκείνα που θα άλλαζες αν... Το παρόν θα σε ξυπνήσει μ' ένα δυνατό χαστούκι, ωστόσο διόλου ηχηρό, κανείς από τους γύρω δεν θα καταλάβει, κανείς πέρα από σένα, κανείς, ο ήλιος θα συνεχίσει να περνά μέσα από χαραμάδες χωρίς τίποτα να διακόπτει την πορεία του, πιο δίπλα θα σπάει ένα ποτήρι στο πάτωμα, μια κοπέλα θα κοιτά τα ταλαιπωρημένα της χέρια, κάποια αράχνη θα χτίζει τον ιστό της στο ξύλινο δοκάρι τελώντας εν αγνοία, ένα τηλέφωνο θα κουδουνίσει ενοχλητικά, τον ιδρώτα σου θα κρυώσει ένα αεράκι από το πουθενά, θα πρέπει ή ν'ανάψεις τσιγάρο ή να σηκωθείς να φύγεις τώρα αμέσως, αν γίνεται, θα σε βόλευε να μην ρωτήσει κανείς που πας, θα ξαναρθείς, μόνο να πάρεις μια δόση νύχτας και θα επιστρέψεις. Ν' αρχίσεις να φοβάσαι, όταν τα πάντα μέσα σου εγείρουν μόνο μνήμες...

Tuesday, May 19, 2009

Ζύγι...

Πάει πολύς καιρός από την πρώτη και λίγο λιγότερος από την τελευταία φορά που με έβαλαν σε μια ζυγαριά, από εκείνες τις παλιές θα πρέπει να ήταν, γιατί μου έδειξαν με τη σχετική κίνηση των χεριών ότι ήμουν μια πάνω, μια κάτω, συνακόλουθα κάτι αντίστοιχο και η ανταγωνίστριά μου, η οποία στη μια περίπτωση τύγχανε να είναι φίλη μου. Ομολογώ ότι δεν είχα καταλάβει τι είναι σωστό να κάνω προκειμένου να αποκτήσω βάρος, γιατί προφανώς το δικό μου "ειδικό βάρος" δεν έφτανε. Όπως ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι προτιμότερο, να βαραίνεις και να κατεβαίνεις χαμηλά ή να είσαι ελαφρύτερη και να στέκεσαι ψηλά. Από τότε είπα να δυναμώσω τον εαυτό μου και την αγάπη κι εμπιστοσύνη μου σε μένα, να μην αφήσω κανέναν να με κάνει ούτε βάρος σε ζυγαριά, ούτε άλογο σε κούρσα, ούτε διακόπτη που ανοιγοκλείνει, να μην το επιτρέψω ούτε καν στον εαυτό μου. Το παλεύω. Αυτό που δεν κατάφερα στο ελάχιστο είναι να μην τα δίνω όλα, έτσι με είχαν συμβουλέψει κάποτε, να κρατώ πάντα κάτι για μένα για να με κρατάει στο τέλος ζωντανή, αυτά τα θεωρητικά όμως δεν τα καταλάβαινα ούτε τότε ούτε τώρα. Στις συνταγές της ευτυχίας είμαι κακή μαγείρισσα.

Friday, May 08, 2009

Ματαίωση...

Είναι σε ένα πλάνο που χαμογελάς, είστε αγκαλιά, το βλέπει κανείς ότι είστε ευτυχισμένοι, δεν σε έχω ξαναδεί έτσι. Νιώθω παρείσακτη. Το πλάνο είναι παλιό, όχι πολύ παλιό, μα θα μπορούσε να έχει σβηστεί αν ήταν λέξη σε χαρτί εκτεθειμένη τόσον καιρό στον ήλιο, θα μπορούσε να έχει χαθεί αν ήταν φωτογραφία που είχε παραπέσει σε μια τσέπη, σ' ένα βιβλίο, σ' ένα κουτί μετακόμισης, θα μπορούσε ακόμα να έχει καεί στη φωτιά μια νύχτα θυμού, θλίψης ή παραίτησης, θα μπορούσε να έχει αποτραβηχτεί απλά, μα είναι ακόμα εδώ από τότε, μάλλον ξεχάστηκε να υπάρχει ή αφέθηκε ως υπόσχεση, ως ελπίδα, ή εγκαταλείφθηκε. Θα υπάρχουν κι άλλες τέτοιες φωτογραφίες με χαμόγελα, αγκαλιές, εκδρομές, με ομπρέλες κάτω απ'τη βροχή και κλειστά μάτια σε καυτούς ήλιους, με τα μαλλιά αχτένιστα και τα ρούχα πολυφορεμένα. Ακολουθώ τα περιγράμματα δαχτύλων, μαντεύω τον καιρό, με κοιτούν μάτια που δεν ξέρουν καν ότι τα κοιτώ, προσπαθώ να φέρω το κρυμμένο φόντο μπροστά, να προσθέσω την τρίτη διάσταση, να γίνω μέρος του σκηνικού, μα εκεί ανάμεσα δεν θα μπορούσα να μπω ούτε τότε ούτε τώρα. Την απόλυτη ευτυχία δεν μπόρεσα ποτέ να την ανταγωνιστώ.

Wednesday, May 06, 2009

Δρόμοι...

Όλοι αναζητούν τον δρόμο τους, ο οδηγός που περιμένει σε ένα στοπ και κανείς δεν τον αφήνει να περάσει, ο πεζός που επιχειρεί να διασχίσει τον δρόμο ανάμεσα από αυτοκίνητα σταματημένα ή εν κινήσει, μια μαμά με ένα καρότσι αποκλεισμένη πίσω από ένα φορτηγό, η ηλικιωμένη που σπρώχνει αντί να ζητήσει ευγενικά να προηγηθεί στην ουρά, μια αλλοδαπή ανάμεσα σε τοιχοκολλημένες ανακοινώσεις γραμμένες σε άπταιστα ελληνικά σε ελληνική υπηρεσία, μια τεράστια μύγα φυλακισμένη μέσα από το παράθυρό μου, ένας φάκελος που τρέχει να προλάβει τον παραλήπτη του, ο ήλιος ανάμεσα από τα στόρια, το χέρι σου, σκέψεις που προσπαθούν να μπουν σε σειρά ή να βάλουν σε τάξη άλλες σκέψεις, ξεχάσαμε να νιώθουμε, μάθαμε πολύ καλά πώς να σκεφτόμαστε λογικά, αλλά ξεχάσαμε να νιώθουμε...
Αν το σκεφτείς λίγο, όλοι και όλα ψάχνουν να βρουν έναν δρόμο, άλλοτε τον συντομότερο, άλλοτε τον δυσκολότερο, άλλοτε τον μοναχικό, άλλοτε εκείνον που πορευόμαστε παρέα, άλλοτε τον φανερό, άλλοτε τον νοητό, πότε τον ίδιο, πότε άλλον. Αν το σκεφτείς, σχεδόν τα πάντα είναι ο δρόμος... Ο,τι (μα ο,τι) σταματά να πορεύεται, μάλλον έχει πεθάνει. Για σκέψου...

Tuesday, May 05, 2009

Χρώματα...

Αφήνεις πίσω σου το μαύρο που αγαπάς, ίσως να μην το σκέφτηκες καλά πόσο θα σου κοστίσει, ίσως αυτό θα πει να μεγαλώνεις, ίσως κατέληξες να αγαπάς τα άλλα χρώματα τυχαία, ίσως το μαύρο -που είναι πράσινο σε περίεργα ψυχολογικά τεστ- να είναι πάντα εκεί, να το κουβαλάς μέσα σου. Αν από πράσινο γίνει οποιοδήποτε άλλο, τότε να ανησυχείς. Το πράσινο δεν είναι των ματιών ούτε της φύσης, είναι της ζωής, είναι η ζωή σου. Κι εσύ που πηδάς από το γκρι στο μωβ και τούμπαλιν, εσύ που πάντα λάτρευες τα κόκκινα, τα βιολετί, τα κίτρινα μαζί σε δέντρα και λουλούδια, εσύ που ονειρευόσουν πως έπεφτες σε μια δίνη από χρώματα, εσύ που στα μάτια σου έχεις μόνο ορίζοντα, θα κάνεις, τσουπ, ένα βήμα, θα αφήσεις πίσω σου τα δάκρυά των χρωμάτων, θα επιλέξεις πάλι την κόντρα με τον εαυτό σου, κι άστα να νομίζουν ότι μαζί τους αντιπαλεύεις. Κι αν η αγάπη είναι ελευθερία, αν η αγάπη είναι το εσύ ή το εμείς κι όχι το εγώ, τότε ίσως ο χρόνος να πάει πάλι πίσω και να ξαναγεννηθείς....

υ.γ. Η λέξη που θα' πρεπε να χρησιμοποιούμε με φειδώ και περίσκεψη δεν είναι το "αγαπώ". Είναι το "μου". Υπέροχη!...