Εκείνη

Εκείνη δεν την ξέρει κανείς, κανείς που να προσπάθησε, μόνο όσοι δεν προσπάθησαν να καταλάβουν, να εξηγήσουν, να υποθέσουν. Καμμιά υπόθεση δεν ταίριαζε, όχι πως ήταν ξεχωριστή, τίποτα το ιδιαίτερο, ήταν που ήθελε να νιώθει πως κάποιος θα μπορούσε έστω λίγο να την καταλάβει, να δει πέρα από το προφανές, πέρα από το αυταπόδεικτο, πέρα από την εικόνα, τον τίτλο, το όνομα. Εκείνη ταξίδευε σε ύπνο και ξύπνιο, πηγαινοερχόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ήθελε τα πάντα και τίποτα, ήθελε να είναι μόνη και με εκείνον, να τρέχει σε δρόμους και να μη φοβάται. Κι όσοι ακόμα πίστεψαν πως είδαν μέσα από εκείνη, πέρα από εκείνη, κάτι από εκείνη, σκόνταψαν σε ονόματα και πρόσωπα και υποσχέσεις. Δεν την αφήνετε ήσυχη λοιπόν; Εγώ το λέω, εγώ που ξέρω πως η ίδια δεν μπορεί να το πει ίσως από ευγένεια, ίσως γιατί ακόμα ελπίζει ή πιστεύει πως υπάρχει κάποιος εκεί που μπορεί να τη δει. Εγώ το ζητάω, κι ας της κάνω κακό!