Wednesday, January 27, 2010

It doesn't matter anymore...

Γι' αυτό είναι οι φίλοι. Για να έρχονται μες στη νύχτα, να βγάζουν τα παπούτσια και να φορούν σε εκείνους και σε σένα τα φτερά στην πλάτη, να πετάξετε μαζί και να τα δείτε όλα από ψηλά κι από μακριά. Γι' αυτό είναι οι φίλοι, για να μην διστάζουν να ανοίξουν το ψυγείο σου και να πάρουν το τελευταίο μπουκάλι μπύρας που σου έχει απομείνει και να το πιουν ρωτώντας σε αν θες και γνωρίζοντας πως θα πεις όχι, ακόμα κι αν θες. Γι' αυτό είναι οι φίλοι, για να σου γκρινιάξουν, να κλάψουν, να φωνάξουν σαν να μην υπάρχει άλλος γύρω ή σαν να μην τον βλέπουν, να παραληρήσουν, να μονολογήσουν, να τιμωρήσουν τους εαυτούς τους γιατί πάλι έκαναν το ίδιο λάθος, δεν είναι που θέλουν αυτοί να το ακούσουν, είναι που θέλουν εσύ να το ακούσεις μαζί τους, σαν να μοιραστήκατε και την πράξη του. Γι' αυτό είναι οι φίλοι, για να σου λεν ότι το ίδιο θα έκαναν κι αυτοί, ίσως και χειρότερο, και έτσι να είναι, μα την αλήθεια. Γι' αυτό είναι οι φίλοι, για να σε βλέπουν στα όνειρά τους και να ξυπνούν τρομαγμένοι τι σου συνέβη τάχα, να χτυπούν το τηλέφωνο έτσι για να σε ακούσουν να χαμογελάς και να είσαι καλά, δεν θέλουν να τους πεις να μην χαθείτε, θέλουν να το ξέρουν ότι δεν θα γίνει. Γι' αυτό είναι οι φίλοι. Δεν λέω κάτι πρωτότυπο. Για να παίρνουν ένα σφουγγάρι και να ρουφούν από την καρδιά και το μυαλό σου όλες τις κακές σκέψεις, για να έχει χώρο για τον ήλιο μέσα σου.

Saturday, January 16, 2010

Έπεα

Σου πιάνουν το χέρι και σε βοηθούν να κρατήσεις το μολύβι ανάμεσα στα δάκτυλα και να προσπαθήσεις να γράψεις πάνω στις γραμμές, ανάμεσα στις γραμμές, πάνω στα προτυπωμένα στίγματα, τα πιο όμορφά σου γράμματα, εκείνα που θα σε ξεχωρίσουν από κάθε άλλο παιδάκι, για να πει ο δάσκαλος "δείτε, δείτε τι όμορφα και στρογγυλά γράμματα έχουμε εδώ!" και να χαμογελάσουν από περηφάνια και καμάρι. Εσένα για λίγο μόνο θα σε νοιάξει. Αυτές οι κολακείες, όπως θα τις πεις μετά, σου είναι παγερά αδιάφορες. Έμαθες επιτέλους να γράφεις, κάνεις τα δικά σου γράμματα, εκείνα που σε ξεχωρίζουν και σε χαρακτηρίζουν πότε έχεις μέσα σου θυμό, πότε χαρά, πότε βιασύνη, πότε άπλετο χρόνο να σπαταλήσεις φιλοσοφώντας και καλλιγραφώντας.
Κάνεις πια τα δικά σου λάθη, μα κι αυτά ακόμα σε χαρακτηρίζουν, γι' αυτά ακόμα και σ' αγαπούν, είναι τα δικά σου λάθη, ορθογραφικά, συντακτικά, σημασιολογικά και άλλα, ων ουκ έστι αριθμός. Λάθη μαζί και ψέματα.
"Πιάνουν" τα χέρια σου, λένε. Τα χώνεις σε πρίζες, μαστορεύεις κατασκευές, γιατρεύεις εξαρθρωμένες κούκλες, τις απόκριες σου χώνουν κι ένα πιστόλι ανάμεσα στα δάχτυλα -μα πόσο δεν σου πάει!
Σου βλέπουν δρόμους στο φλυτζάνι που ακούμπησαν τα χείλη σου και μετά έκανες ένα σημάδι με τον δείκτη σου στον πάτο (εσύ δεν τα πιστεύεις αυτά), βήματα ασταμάτητα, μα πότε επιτέλους θα σταματήσεις να πας και να έρχεσαι;, αναρωτιέσαι, σου βάζουν αναμμένα τσιγάρα στα ίδια δάκτυλα μα και στο στόμα, επιλέγουν τις μουσικές που σ' αρέσουν να ακούς κουνώντας το κεφάλι, ψιθυρίζοντας τους στίχους και χτυπώντας ρυθμικά τα χέρια, σου ντύνουν τις στιγμές να 'ναι σαν παραμύθι, να πας σπίτι σου να το γράψεις με εκείνον τον τρόπο που εσύ ξέρεις.
Φοράνε γάντια και σου πιάνουν το χέρι, αυτό το ίδιο χέρι, μες στο κρύο -δικαιολογία είναι το κρύο, και με τη ζέστη το ίδιο κάνουν.
Σε περιμένουν, σε περιμένουν, σε περιμένουν, σε ακούν, αγωνιούν, ανυπομονούν, σε βλέπουν να κλαις, ακούν το παράπονό σου μεταφρασμένο σε γκρίνια, θέλουν να σε βοηθήσουν, κι όταν δεν αντέχουν άλλο να πονάς, παίρνουν το χέρι σου στο δικό τους και γράφουν τα πράγματα που εσύ
μόνο με το στόμα μπορείς να πεις και να ξεχάσεις εκείνη κιόλας τη στιγμή. Έπεα πτερόεντα. Και τι να την κάνεις τη μνήμη, όταν πολύ καλά θυμάσαι μόνο εσύ;