22/2/2222

Να γράφεις, της είχε πει. Να γράφεις κάθε μέρα. Από λίγο. Κι αν δεν θες, πάλι να γράφεις. Για να μην ξεχνάς. 

Το λευκό νυχτικό που έπλυνε για σένα, και σου το ‘στειλε πίσω την άλλη μέρα, καθαρό και διπλωμένο.

“Πώς; Πώς το κατάφερες;”, τη ρώτησες.

“Τι σε νοιάζει…;”

Να μην κουράζεις το μυαλό σου εσύ με χλωρίνες και λουλάκια.

Να μην σκεφτείς καν πόσην ώρα έτριβε κάτω από τη βρύση. Όχι με τη δική σου τη μανία, μα με το δικό της χάδι, λες κι έπλενε το ίδιο το παιδί της, βαμβάκι εκ της σαρκός της.

Χρειάστηκε τόσος πόνος, τόση ανάγκη, τόσο σκούρο μπλε της δύσης, για να πάρεις την απάντηση από ένα αστυνομικό μυθιστόρημα: με κρύο νερό. Έτσι καθαρίζει το αίμα.