Από το πουθενά...Πραγματεία περί ευτυχίας...

Από το πουθενά ήρθε, σαν ένα πεφταστέρι, που στη λάμψη του ευχήθηκες αιώνιες αγάπες και τέτοια. Σαν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που βρήκες στο δρόμο, που απομόνωσε μια στιγμή και την ταξιδεύει χρόνια τώρα. Σαν το παλιό σου τετράδιο που ανακάλυψες ψάχνοντας για κάτι άλλο. Σαν μια μνήμη που είχες ξεχάσει, και στη θύμισε -άκου να δεις- μια μυρωδιά που ήρθε από που άραγε; Γυρίζεις το κεφάλι και δεν βλέπεις κάτι, αλλά σαν κάποιος να πέρασε από δίπλα σου λες, δεν εξηγείται αυτό αλλιώς. Δεν εξηγείται τόση ευτυχία τόσο απλά, χωρίς να την επιδίωξες. Προχτές ρωτούσα για τους αγγέλους, αν είναι δίπλα μας και πόσο μας αγαπάνε. Χτες ονειρεύτηκα μια νύχτα, κι εγώ κοιτούσα πέρα μακριά κι έλεγα στον εαυτό μου, δεν μπορεί, κάτι πρέπει να υπάρχει εκεί πίσω. Ναι, υπάρχει κάτι, που θα το δεις όταν είναι η στιγμή, όταν πονάς τόσο που δεν πάει άλλο, όταν ακριβώς το περιμένεις λιγότερο και το χρειάζεσαι περισσότερο.