Friday, October 21, 2005

Transparency...


Είναι φορές που νομίζεις ότι μπορείς να κοιτάξεις μέσα στους ανθρώπους, και να δεις αυτό που κρύβουν πραγματικά. Ίσως πρώτα να έχεις πιει κανένα ποτηράκι κρασί...Νομίζεις ότι όλα είναι διάφανα, όλα είναι μπροστά σου....Τα κόκκινα μαλλιά, τα βυσσινί χείλη, το κίτρινο fleece, η επιφανειακή της άνεση, όλα κρύβουν από κάτω μια άρνηση, μια μελαγχολία, μια ενοχή που δεν έκανε ποτέ αυτό που ήθελε, μια ατέρμονη προσπάθεια πάντα να αναζητά και πάντα να λέει πως τα έχει όλα.

Monday, October 10, 2005

Awakenings ...


Τι σας σηκώνει από το κρεβάτι το πρωί; Ποια σκέψη, ποιο σχέδιο, ποιο πρόσωπο και ποια κατάσταση; Ένας ήλιος πίσω από τις κουρτίνες; Ένας ζεστός καφές; Μια φωνή γλυκιά; Η σκέψη της καινούριας μέρας; Ένα τραγούδι, ίσως;
Πάει πολύς καιρός που έχω να σηκωθώ με όρεξη για κάτι. Ίσως να φταίει που μεγαλώνουμε, ίσως που δεν κάνουμε κάτι που μας αρέσει, δεν ξέρω που να αναζητήσω την αιτία και να την αλλάξω. Ξέρω μόνο ότι ξυπνάω το πρωί κι αρχίζω υπολογισμούς ωρών, σχέσεων, δρομολογίων, υποθετικών ερωτοαποκρίσεων και αναζητώ μονίμως αυτό το "κάτι", που θα με κάνει να πεταχτώ σαν ελατήριο, για να ζήσω τη μέρα που ξεκινά, με μια καλημέρα, με ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, με γέλια, ίσως και με πρησμένα μάτια από το ξενύχτι, μα πάντα με μια αισιοδοξία, που ξέρω πως υπάρχει, γιατί την έχω ζήσει, την έχω γνωρίσει...Ήμουν φοιτήτρια τότε, ήταν η καλύτερή μου φίλη, καμιά φορά μέναμε η μία στο σπίτι της άλλης, είχαμε μαθήματα, εξετάσεις, λίγα χρήματα, μα κάναμε μαζί τα καλύτερα πρωινά ξυπνήματα, με ήλιο πίσω από τις κουρτίνες, με πρωινό καφεδάκι στο τραπέζι της κουζίνας, με πολλή κουβέντα, όνειρα και σχέδια... Και τόση αισιοδοξία...Που πήγε τώρα; ...

Sunday, October 09, 2005

Τρικυμία...

"Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη...Μα που γύριζες ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας;", έγραψε ο Ελύτης.
Αλμυρά μεσημέρια, γλυκά μεσημέρια με γεύση ροδάκινου και παγωτού, το ψωμί να ψήνεται στον φούρνο, μαζί κι η πίτα, άλλη γεύση είχε η πίτα της μιας γιαγιάς και άλλη γεύση εκείνη της άλλης. Της μιας μύριζε δύναμη και σφρίγος, της άλλης κάτι ντελικάτο και ταυτόχρονα γεμάτο γνώση...Περίεργα πράγματα...
Η μυρωδιά κυριαρχεί στη ζωή μου από τότε...Μυρίζω τις εποχές, τις ψυχές, τα συναισθήματα...Το φθινόπωρο μυρίζει ξύλο και κάστανο (όχι στην πόλη...στην πόλη δεν μυρίζει παρά λάστιχο σε βρεγμένο δρόμο), ο χειμώνας κάστανα και κρύο -ναι, το κρύο μυρίζει...Η παιδική αθωότητα μυρίζει σαπούνι και πούδρα, η αγκαλιά της γιαγιάς ιδρώτα καθαρό, το καλοκαίρι αντηλιακό καρύδα και καθαρά σεντόνια, η νέα σχολική χρονιά τσάντα πλαστική, σβήστρα και μολύβι ξυμένο καλά, να τσιμπάει τα δάχτυλα των απρόσεχτων...Τα αεροδρόμια μυρίζουν ταξίδια (Dior, Lancome, Este Lauder) σε άρωμα, σε κρέμες, σε after shave...