Πολυλογία

Το ‘χε ξαναπεράσει, είχε ερωτευτεί ξανά και ξανά, πολλές φορές. Μήπως, το γεγονός ότι άρχιζε να το συνειδητοποιεί, ήταν δυσοίωνη ένδειξη; Μήπως ο πόνος που κάθε φορά γινόταν ελάχιστα πιο υποφερτός σήμαινε πως άρχιζε να το συνηθίζει; Ζούσε για να ερωτεύεται. Χωρίς τον έρωτα, τίποτα δεν είχε νόημα, χρώμα, δεν χαμογελούσε, δεν τραγουδούσε στον δρόμο, δεν είχε όρεξη για τίποτα. Ήθελε να την αγαπούν, αυτό είναι σίγουρο, μα κι η ίδια είχε ανάγκη να δίνει αγάπη, να κοιτά μάτια, να χαρίζει απλόχερα χάδια, να σαγηνεύει, να υπονοεί. Κι όταν όλα έφταναν εκεί που κάθε άνθρωπος ονομάζει όπως θέλει να το ονομάζει, εκεί απομακρυνόταν, όχι γιατί φοβόταν, αλλά μάλλον γιατί για εκείνη εκεί ήταν το τέλος, όταν έπαυε να είναι αγώνας και γινόταν επίτευξη.