Wednesday, September 27, 2017

Και να που σε ξαναγνωρίζω. Εσύ εκεί κι εγώ εδώ. Εσύ σε μια κορνίζα κι εγώ στην κουζίνα μου, να φτιάχνω ζύμες που θα σε έκαναν περήφανη για την νοικοκυροσύνη μου. Τα αόρατα μάτια σου είναι παντού. Τα ασύλληπτα χέρια σου διορθώνουν τυχόν ατέλειες στις κινήσεις μου. Πάντα τα ήθελες όλα τέλεια. Συχνά με πλήγωνες, μα δεν σου το κρατούσα. Τώρα καταλαβαίνω ότι ακόμα και με λάθος τρόπο, την αγάπη σου ήταν που μου έδειχνες. Αυτό ήξερες. Πώς θα μπορούσα να σου κρατήσω κακία;
Κι εγώ τώρα πρέπει να ζήσω. Και να ζήσω καλά. Γιατί δεν είναι απλά δικαίωμά μου. Είναι υποχρέωση. Εσύ διάλεξες τον εύκολο δρόμο. Το δύσκολο είναι να ζεις, τελικά. Έχει μια κάποια παραπάνω ευθύνη ο χώρος και ο τρόπος που τον καταλαμβάνεις στα επίγεια.
Σε κοιτώ και σε ξαναμαθαίνω. Με διδάσκεις κι ας μην μιλάς. Κι ας έχεις αυτό το αινιγματικό βλέμμα. Όλα θαρρώ πως μπορώ να τα ερμηνεύσω τώρα. Όλα.
Μα προτιμούσα να μου πεις "δεν μπορώ άλλο. Κουράστηκα". Κι ύστερα ας έφευγες, για όπου διάλεγες. Έτσι, ίσως και να σε συγχωρούσα κάποτε. Τώρα πώς να σε συγχωρήσω;

3 Comments:

Anonymous Anonymous said...

So charismatic....

5:01 PM  
Blogger Ioulita said...

And so true...

10:49 PM  
Anonymous Anonymous said...

SO TRUE...I LOVE THE WAY YOU WRITE...

7:12 PM  

Post a Comment

<< Home