Wednesday, April 29, 2009

Δες το κι έτσι...

Μερικές φορές η ομορφιά βρίσκεται στην ερώτηση, κι όχι στην απάντηση, στο πρόβλημα, και όχι στη λύση του.

Tuesday, April 28, 2009

Κάποτε...

Κάποτε με απασχολούσαν αυτά που δεν φαίνονται περισσότερο από εκείνα που φαίνονται, κάποτε διάβαζα περισσότερο, κάποτε άφηνα ανοιχτά τα τετράδιά μου όλο το βράδυ, κάποτε κοιμόμουν λιγότερο, κάποτε η άνοιξη με ομόρφαινε, κάποτε φωτογράφιζα χαμόγελα ή θλίψεις ή απορίες, κάποτε φοβόμουν τον θάνατο και όχι τη ζωή, κάποτε ταξίδευα περισσότερο το μυαλό και λιγότερο το σώμα μου, κάποτε πίστευα στα θαύματα περισσότερο από τις συμπτώσεις, κάποτε νόμιζα ότι είναι ντροπή να δείχνεις την αγάπη, κάποτε κοιμόμουν με παραμύθια για δράκους, νεραϊδες κι αστερόσκονες, κάποτε χαμογελούσα στον ήλιο, κάποτε νόμιζα πως ο χρόνος τελειώνει, κάποτε φοβόμουν μην λερώσω το φουστάνι μου στα χώματα, κάποτε ήμουν βέβαιη πως, αν παρακαλούσα πολύ για κάτι, αυτό θα συνέβαινε, κάποτε με κοροϊδευαν ότι μαγευόμουν από τον ήχο του νερού ή το κελαϊδημα ενός πουλιού, κάποτε μάζευα ροδοπέταλα για να φτιάξω άρωμα, κάποτε φοβήθηκα ότι θα με χάσω, κάποτε έπαιζα κρυφτό, κυνηγητό και αγάλματα, κάποτε σκάλιζα αρχικά σε παγκάκια με καπάκια από πορτοκαλάδες, κάποτε ήξερα μόνο όσα έπρεπε να ξέρω για να είμαι ευτυχισμένη, κάποτε δεν έψαχνα τη λύση σε σύνθετες θεωρίες με έτοιμες συνταγές, κάποτε περίμενα όλο και κάτι, κάποτε κανείς δεν ασχολούνταν μαζί μου, κάποτε χιόνιζε πιο πολύ, κάποτε λάτρευα τα καινούρια μου λουστρίν παπούτσια, κάποτε δεν ζητούσα πολλά... ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα έβρισκα κάτι ωραίο στο να μεγαλώνω...

Έσω...

(Να) Έχεις πάντα έτοιμα τα πράγματά σου για να φύγεις. Άλλωστε εσύ δεν ανήκεις πουθενά... Ή ανήκεις οπουδήποτε.

Wednesday, April 15, 2009

Ψίθυροι γυναικών...

Ένα από τα πράγματα (και δεν είναι και πολλά) που μ' αρέσουν στις γυναίκες, είναι αυτές οι χαμηλόφωνες συζητήσεις τους τα μεσημέρια, που συχνά κρατάνε μέχρι να χρειαστεί να ανάψουνε το φως ή να θυμηθούν ότι έχουν να ετοιμάσουν φαγητό ή να σιδερώσουν ή απλά να φύγουν, γιατί πέρασε η ώρα... Αυτές οι στιγμές που πίνουν τον καφέ τους στην κουζίνα, στο τραπέζι, στο σαλόνι, σε κάποιο γραφείο, δίπλα στο παράθυρο, παλιά θα κεντούσαν ή θα έπλεκαν κιόλας, όλες με κάτι στο χέρι. Αυτές οι συζητήσεις που γίνονται ψιθυριστά, άλλοτε μες σε καπνό από τσιγάρα, άλλοτε πάνω από κατσαρόλες με φαγητά ή ταψιά με τσουρέκια. Εγώ ή θα νανουρίζομαι κοντά τους, αγγίζοντας κάποιο πόδι ή χέρι ή ρούχο, μυρίζοντας το άρωμα της καθεμιάς, διακρίνοντας σε καθεμιάς τη φωνή διαθέσεις και συναισθήματα, μες στη ζέστη της ασφάλειας και της ησυχίας, ή θα είμαι στο διπλανό δωμάτιο και θα πιάνω τον απόηχο ή θα μπαίνω εκείνη την ώρα κι οι φωνές θα χαμηλώνουν κι άλλο. Δεν είναι το τι λένε αλλά το πώς! Κάθε γυναίκα ξεχωριστή... Ακόμα κι αν δεν την συμπαθώ, δεν μπορώ παρά να λυγίσω σε μια εξομολόγηση υπέρβασης ορίων ή εαυτού, σε μια εκμυστήρευση σκέψεων ή προβλημάτων, σε μια λυτρωτική λέξη ή πρόταση που θα κάνει την άλλη να δει τα πράγματα διαφορετικά. Αυτές οι, μυστικιστικές σχεδόν, συναντήσεις γυναικών είναι από τα πρώτα πράγματα που έχουν αποτυπωθεί στην μνήμη μου, ακόμα κι αν δεν τα θυμάμαι καθαρά ως εικόνες. Θυμάμαι όμως την αίσθηση που μου άφησαν, την αναγνωρίζω ακόμα, όταν τη συναντώ, σπάνια πια. Δεν ξέρω τι χάθηκε...

Sunday, April 12, 2009

Καλημέρα...Καληνύχτα...

Με αυτό ξύπνησα και με το ίδιο θα κοιμηθώ. Θα γράφω ποιήματα στο μυαλό μου κι ας μείνουν στους νευρώνες μου σαν ίχνη ηλεκτροχημικά που δεν θα δει κανείς ποτέ... Θα χαμογελάω σε μουσικές ταξιδιάρικες και σε χαμόγελα χρωστούμενα και τόσο ζηλευτά, σε αγκαλιές πληθωρικές και επιστολές ανεπίδοτες, σε νύχτες που δεν προλαβαίνουν να αρχίσουν και τελειώνουν κιόλας, σε ικεσίες τρυφερές τα πρωινά και θυμούς ψεύτικους, σε αγγίγματα ανυποψίαστα, σε μάτια φοβισμένα σαν μικρού παιδιού, σε κοντομάνικες βόλτες με ο,τι.... Πριν κοιμηθείς το βράδυ, να κάνεις την προσευχή σου και να ζητήσεις να πετάξεις. Θα σου κάνω παρέα, αν θες. Με δυο φτερά που δεν θα φύγουν από την πλάτη μου ακόμα κι αν ξυπνήσω. Η πλάτη μου έχει δυο φτερά για ώρα ανάγκης, αν θες να ξέρεις. Κανείς δεν με πιστεύει. Έλα, πάμε, θα σου κάνω παρέα αν θες. Θα μάθω φυσαρμόνικα, θα μάθω να τραγουδάω νανουρίσματα, θα μάθω τις διαδρομές των αστεριών, θα μάθω να περπατάω σε σύννεφα, θα μάθω να προσγειώνομαι ομαλά σε μπαλκόνια με ανοιχτά παράθυρα, θα μάθω να μην ντρέπομαι τη γύμνια μου, θα μάθω να πλέκω τα μαλλιά μου με λουλούδια...

Friday, April 10, 2009

Lie down...


Κι εδώ μέσα θέλω να ξαπλώσω!...

Παπαρούνες


Σήμερα θέλω να βγω και να φωτογραφίζω παπαρούνες...

Wednesday, April 01, 2009

"Γεννιέσαι, την έχεις μητέρα..."

Παίζω με μια κάλτσα ανάμεσα στα δάχτυλά μου, τη διπλώνω, τη μαζεύω, την τραβάω... Μόλις με πήρες τηλέφωνο -άλλος νόμιζα πως ήταν και χαμογέλασα πλατιά- να μου πεις τι να κάνω, πώς να ρυθμίσω τη ζωή μου, τι να προσέχω που σε τρομάζει, τι να αλλάξω που σε ανησυχεί, τι να αποφύγω για να είσαι εσύ καλά. Πολύ φοβάσαι τις λάθος επιλογές μου, πολύ φοβάσαι μην δεν προλάβω. Εσύ ξέρεις, λες. Είσαι μεγαλύτερη. Εσύ με πόσες ξάγρυπνες νύχτες έμαθες; Με πόσα δάκρυα; Με πόσους θανάτους; Με πόσες αγκαλιές; Με πόση αγάπη; Να σου πω εγώ κάτι; Δεν έμαθες να ζεις! Τίποτα δεν έμαθες! Μόνο να αποφεύγεις, να αρνείσαι, να εξορκίζεις, να εύχεσαι, να προσεύχεσαι, να σταυρώνεις τον αέρα, να μου σταυρώνεις το μέτωπο με λαδάκι από κάποιον άγιο, να με βοηθά. Όταν σε θέλω δίπλα μου είσαι πιο μακριά, λες και από εκεί θα με κρίνεις καλύτερα. Όταν σε θέλω μακριά μου, έρχεσαι τόσο κοντά που νιώθω ξανά πως πρέπει να μάθω κάτι που έπρεπε να ξέρω ήδη, αλλά είμαι τόσο μικρή, δεν προλαβαίνω, τόσο μεγάλη, πάλι δεν προλαβαίνω. Πάντα τυπική με τον χρόνο και τα προγράμματα. Πάντα τυπική με τα πρέπει σου. Ήθελα μόνο να μου πεις πως μ' αγαπάς ή έστω να το εννοήσεις ή έστω να το νιώσω. Ψέμματα: ήθελα απλά να μου το πεις! Ήθελα να μου πεις "εσύ ξέρεις". Ήθελα να με πιστέψεις. Ήθελα να σου αρέσω όπως είμαι. Ήθελα να μου μάθεις τον τρόπο να με αγαπώ. 'Ηθελα μια μέρα να λιώσω στο κλάμα μπροστά σου, μα δεν θα μου το επέτρεπες, κι εγώ, τυπικά ευγενική, θα το απέφευγα, μην σε στεναχωρήσω. Έχεις δει ποτέ πόσο άσχημη γίνομαι όταν κλαίω; Μην φοβάσαι, θα σε τρομάζω όσο μπορώ λιγότερο. Μα να ξέρεις πως χάνεις ένα σωρό πράγματα για μένα που δεν φαντάζεσαι... Θα σε εξέπληττα, όμως μάλλον δεν θα σου άρεσαν τέτοιες εκπλήξεις, ειδικά μετά από τόσα χρόνια.
Κρυώνω, ρίχνω κάτι στην πλάτη, φοράω τις κάλτσες, μα το ρίγος δεν περνά. Είχα καιρό να κλάψω κι έλεγα πως τη γλίτωσα... Δεν υπήρχε λόγος να μου τηλεφωνήσεις, γιατί ήξερες πως θα έλειπα. Θα ευχόσουν να μην είμαι εδώ, για να μην μου πεις όσα μου είπες, να κατεβάσεις το ακουστικό και να σου περάσει. Έπρεπε να το φανταστώ και να μην απαντήσω...