Ματαίωση...

Είναι σε ένα πλάνο που χαμογελάς, είστε αγκαλιά, το βλέπει κανείς ότι είστε ευτυχισμένοι, δεν σε έχω ξαναδεί έτσι. Νιώθω παρείσακτη. Το πλάνο είναι παλιό, όχι πολύ παλιό, μα θα μπορούσε να έχει σβηστεί αν ήταν λέξη σε χαρτί εκτεθειμένη τόσον καιρό στον ήλιο, θα μπορούσε να έχει χαθεί αν ήταν φωτογραφία που είχε παραπέσει σε μια τσέπη, σ' ένα βιβλίο, σ' ένα κουτί μετακόμισης, θα μπορούσε ακόμα να έχει καεί στη φωτιά μια νύχτα θυμού, θλίψης ή παραίτησης, θα μπορούσε να έχει αποτραβηχτεί απλά, μα είναι ακόμα εδώ από τότε, μάλλον ξεχάστηκε να υπάρχει ή αφέθηκε ως υπόσχεση, ως ελπίδα, ή εγκαταλείφθηκε. Θα υπάρχουν κι άλλες τέτοιες φωτογραφίες με χαμόγελα, αγκαλιές, εκδρομές, με ομπρέλες κάτω απ'τη βροχή και κλειστά μάτια σε καυτούς ήλιους, με τα μαλλιά αχτένιστα και τα ρούχα πολυφορεμένα. Ακολουθώ τα περιγράμματα δαχτύλων, μαντεύω τον καιρό, με κοιτούν μάτια που δεν ξέρουν καν ότι τα κοιτώ, προσπαθώ να φέρω το κρυμμένο φόντο μπροστά, να προσθέσω την τρίτη διάσταση, να γίνω μέρος του σκηνικού, μα εκεί ανάμεσα δεν θα μπορούσα να μπω ούτε τότε ούτε τώρα. Την απόλυτη ευτυχία δεν μπόρεσα ποτέ να την ανταγωνιστώ.