Ζύγι...
Πάει πολύς καιρός από την πρώτη και λίγο λιγότερος από την τελευταία φορά που με έβαλαν σε μια ζυγαριά, από εκείνες τις παλιές θα πρέπει να ήταν, γιατί μου έδειξαν με τη σχετική κίνηση των χεριών ότι ήμουν μια πάνω, μια κάτω, συνακόλουθα κάτι αντίστοιχο και η ανταγωνίστριά μου, η οποία στη μια περίπτωση τύγχανε να είναι φίλη μου. Ομολογώ ότι δεν είχα καταλάβει τι είναι σωστό να κάνω προκειμένου να αποκτήσω βάρος, γιατί προφανώς το δικό μου "ειδικό βάρος" δεν έφτανε. Όπως ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι προτιμότερο, να βαραίνεις και να κατεβαίνεις χαμηλά ή να είσαι ελαφρύτερη και να στέκεσαι ψηλά. Από τότε είπα να δυναμώσω τον εαυτό μου και την αγάπη κι εμπιστοσύνη μου σε μένα, να μην αφήσω κανέναν να με κάνει ούτε βάρος σε ζυγαριά, ούτε άλογο σε κούρσα, ούτε διακόπτη που ανοιγοκλείνει, να μην το επιτρέψω ούτε καν στον εαυτό μου. Το παλεύω. Αυτό που δεν κατάφερα στο ελάχιστο είναι να μην τα δίνω όλα, έτσι με είχαν συμβουλέψει κάποτε, να κρατώ πάντα κάτι για μένα για να με κρατάει στο τέλος ζωντανή, αυτά τα θεωρητικά όμως δεν τα καταλάβαινα ούτε τότε ούτε τώρα. Στις συνταγές της ευτυχίας είμαι κακή μαγείρισσα.
posted by Ioulita @ 19:35
7 Comments:
Αχ αυτές οι ζυγαριές. Βρίσκονται πάντα εκεί. Στα καθοριστικά σημεία της ζωής. Αλλοτε είναι φορτωμένες με ιδέες και όνειρα, άλλοτε με ανθρώπους. Αλλοτε τις κρατάμε εμείς, άλλοτε είμαστε εμείς το φορτίο. Να είμαι το φορτίο το αντέχω. Να τις κρατάω δεν το μπορώ. Απαπα, μεγάλη η ευθύνη. Ποτέ δεν τα κατάφερα. Κι αν μια δυο φορές το έφερε έτσι ο χρόνος να κρατώ εγώ τη ζυγαριά δεν τα κατάφερα. Τα έκλεισα τα μάτια και δεν είδα τίποτα. Οταν τα άνοιξα μετά από καιρό δεν υπήρχε φορτίο. Είχε φύγει και δεν έφυγε μόνο...
Αυτό για την ευθύνη του ζυγίσματος δεν το είχα σκεφτεί πριν... Τελικά, το ίδιο χάλια είναι να κρατάς τη ζυγαριά... Ειδικά όταν τα μεγέθη που συγκρίνεις δεν μετριούνται με την ίδια μονάδα μέτρησης σχεδόν ποτέ! Καλημέρα wtf.
καλησπέρα Ιουλίτα. Ηταν μια όμορφη μέρα η σημερινή. Ελεύθερη από ζυγαριές, αποφάσεις και λοιπούς καθημερινούς δυνάστες. Τόσο όμορφη που προς στιγμήν ξεχάστηκα. Νόμισα ότι ήμουν κι εγώ ένας από εκείνους τους τυχερούς ανθρώπους που στο δρόμο για το σπίτι έβλεπα να χαίρονται το παιχνίδι του ήλιου με τη θάλασσα. Αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δηλώνουμε ελεύθεροι όταν είμαστε ακριβώς το αντίθετο. Κι εσύ που δηλώνεις επιστήμονας, έχεις τις απαντήσεις; μήπως έχεις ξεκινήσει την επαναστασή σου; Αναρωτιόμουν... μήπως έφθασε η ώρα της εξόρμησης στην παραλία; Ετσι για να κοροιδέψουμε λίγο ακόμα τον εαυτό μας... μέχρι αύριο.
wtf, μάλλον έγινα "επιστήμονας" για να θέτω ερωτήσεις, παρά για να τις απαντάω. Προς Θεού, απαντήσεις δεν έχω στα μεγάλα άλυτα ζητήματα που συζητάμε, μόνο ακρούλες και γωνίτσες παλεύω να επιλύσω όλων αυτών... "Επανάσταση... πώς την ορίζεις;, θα σε ρωτούσα σαν...επιστήμονας, όπως λες! Χαίρομαι που η μέρα σου ήταν όμορφη, έτσι προσπάθησα να κάνω και τη δική μου. Κάτι κατάφερα...
Να! Αυτό είναι το πρόβλημα με τους επιστήμονες θεωρητικής κατεύθυνσης. Δεν πρέπει ποτέ να κάνεις το λάθος να ρωτήσεις κάτι. Και τώρα πρέπει εγώ να ορίσω την επανάσταση; Οχι καλή μου... δεν θα είναι τόσο εύκολο. Ασε που και να ήθελε δε νομίζω ότι θα μπορούσα. Είναι από αυτές τις έννοιες που ο μόνος τρόπος να φθάσουν δύο άνθρωποι στην ίδια κατανόηση είναι μετά από μια μεγάλη συζήτηση. Αλλά φοβάμαι ότι θα καταχραστούμε τη φιλοξενία του μπλόγκ. Ποιος ενδιαφέρεται άλλωστε για επαναστάσεις στην εποχή που η δύναμη που κυριαρχεί στη φύση είναι η αδράνεια, που τροφοδοτεί την εντροπία σε έναν κόσμο που πάει να σκάσει;
Υ.Γ. Στην -απίθανη- περίπτωση που προσέβαλα το επιστημονικό σας πεδίο με την αδόκιμη χρήση των όρων αδράνεια και εντροπία ζητώ ταπεινά συγγνώμη.
Χα-χα-χα! Το μπλογκ είναι δικό μου και παίζουμε όπως θέλουμε. Χα-χα ξανά! Καληνύχτα.
βρε Ιουλίτα,μου φαίνεται πως φοιτήσαμε στην ίδια σχολή μαγειρικής...
:)
Καλώς σε ξαναβρίσκω!
Post a Comment
<< Home