Μνήμες...

Θα φοράς εκείνα τα ίδια παπούτσια, το τζην και το μπλουζάκι, όλα από τότε, σαν να φοράς το παρελθόν απ' άκρη σ' άκρη στο σώμα σου, θα τριγυρνάς σε μπαρ φωτισμένα από χαμηλό φως, ποτισμένα καπνούς, ξενύχτια και μεθύσια, με φίλους παλιούς κι ακόμα πιο παλιούς, κάποιες στιγμές ανούσιες κουβέντες θα σε κουράζουν πιο πολύ από τις ίδιες τις αναμνήσεις, το μυαλό σου θα τρέχει σ' έναν δρόμο που περπάτησες τότε που..., σε μια πόρτα που κλείδωσες όταν..., σ' ένα χέρι που σε χαιρέτησε μόλις..., , σε μια σελίδα που γύριζες καθώς..., σε δυο γραμμές που έγραφες ενώ..., σε όλα εκείνα που θα άλλαζες αν... Το παρόν θα σε ξυπνήσει μ' ένα δυνατό χαστούκι, ωστόσο διόλου ηχηρό, κανείς από τους γύρω δεν θα καταλάβει, κανείς πέρα από σένα, κανείς, ο ήλιος θα συνεχίσει να περνά μέσα από χαραμάδες χωρίς τίποτα να διακόπτει την πορεία του, πιο δίπλα θα σπάει ένα ποτήρι στο πάτωμα, μια κοπέλα θα κοιτά τα ταλαιπωρημένα της χέρια, κάποια αράχνη θα χτίζει τον ιστό της στο ξύλινο δοκάρι τελώντας εν αγνοία, ένα τηλέφωνο θα κουδουνίσει ενοχλητικά, τον ιδρώτα σου θα κρυώσει ένα αεράκι από το πουθενά, θα πρέπει ή ν'ανάψεις τσιγάρο ή να σηκωθείς να φύγεις τώρα αμέσως, αν γίνεται, θα σε βόλευε να μην ρωτήσει κανείς που πας, θα ξαναρθείς, μόνο να πάρεις μια δόση νύχτας και θα επιστρέψεις. Ν' αρχίσεις να φοβάσαι, όταν τα πάντα μέσα σου εγείρουν μόνο μνήμες...