Χρώματα...

Αφήνεις πίσω σου το μαύρο που αγαπάς, ίσως να μην το σκέφτηκες καλά πόσο θα σου κοστίσει, ίσως αυτό θα πει να μεγαλώνεις, ίσως κατέληξες να αγαπάς τα άλλα χρώματα τυχαία, ίσως το μαύρο -που είναι πράσινο σε περίεργα ψυχολογικά τεστ- να είναι πάντα εκεί, να το κουβαλάς μέσα σου. Αν από πράσινο γίνει οποιοδήποτε άλλο, τότε να ανησυχείς. Το πράσινο δεν είναι των ματιών ούτε της φύσης, είναι της ζωής, είναι η ζωή σου. Κι εσύ που πηδάς από το γκρι στο μωβ και τούμπαλιν, εσύ που πάντα λάτρευες τα κόκκινα, τα βιολετί, τα κίτρινα μαζί σε δέντρα και λουλούδια, εσύ που ονειρευόσουν πως έπεφτες σε μια δίνη από χρώματα, εσύ που στα μάτια σου έχεις μόνο ορίζοντα, θα κάνεις, τσουπ, ένα βήμα, θα αφήσεις πίσω σου τα δάκρυά των χρωμάτων, θα επιλέξεις πάλι την κόντρα με τον εαυτό σου, κι άστα να νομίζουν ότι μαζί τους αντιπαλεύεις. Κι αν η αγάπη είναι ελευθερία, αν η αγάπη είναι το εσύ ή το εμείς κι όχι το εγώ, τότε ίσως ο χρόνος να πάει πάλι πίσω και να ξαναγεννηθείς....

υ.γ. Η λέξη που θα' πρεπε να χρησιμοποιούμε με φειδώ και περίσκεψη δεν είναι το "αγαπώ". Είναι το "μου". Υπέροχη!...