Δρόμοι...

Όλοι αναζητούν τον δρόμο τους, ο οδηγός που περιμένει σε ένα στοπ και κανείς δεν τον αφήνει να περάσει, ο πεζός που επιχειρεί να διασχίσει τον δρόμο ανάμεσα από αυτοκίνητα σταματημένα ή εν κινήσει, μια μαμά με ένα καρότσι αποκλεισμένη πίσω από ένα φορτηγό, η ηλικιωμένη που σπρώχνει αντί να ζητήσει ευγενικά να προηγηθεί στην ουρά, μια αλλοδαπή ανάμεσα σε τοιχοκολλημένες ανακοινώσεις γραμμένες σε άπταιστα ελληνικά σε ελληνική υπηρεσία, μια τεράστια μύγα φυλακισμένη μέσα από το παράθυρό μου, ένας φάκελος που τρέχει να προλάβει τον παραλήπτη του, ο ήλιος ανάμεσα από τα στόρια, το χέρι σου, σκέψεις που προσπαθούν να μπουν σε σειρά ή να βάλουν σε τάξη άλλες σκέψεις, ξεχάσαμε να νιώθουμε, μάθαμε πολύ καλά πώς να σκεφτόμαστε λογικά, αλλά ξεχάσαμε να νιώθουμε...
Αν το σκεφτείς λίγο, όλοι και όλα ψάχνουν να βρουν έναν δρόμο, άλλοτε τον συντομότερο, άλλοτε τον δυσκολότερο, άλλοτε τον μοναχικό, άλλοτε εκείνον που πορευόμαστε παρέα, άλλοτε τον φανερό, άλλοτε τον νοητό, πότε τον ίδιο, πότε άλλον. Αν το σκεφτείς, σχεδόν τα πάντα είναι ο δρόμος... Ο,τι (μα ο,τι) σταματά να πορεύεται, μάλλον έχει πεθάνει. Για σκέψου...