An artist's office

Με σταμάτησε στη μέση του δρόμου. Με είπε "κούκλα", μα δεν ήταν γι' αυτό που στάθηκα. Πήρε ένα χαρτί κι ένα ψαλίδι στα χέρια του κι άρχισε να κόβει. Εκεί λίγο φοβήθηκα. "I'm not a terrorist", μου είπε, "I'm an artist", και μ' αυτούς τους τύπους πάντα τα πήγαινα καλά. Άρχισε να με ρωτά αν μένω εδώ, αν έχω φίλο, such a beautiful girl, truth in your eyes, such a clear and sunny and happy face, εκεί έκανα να φύγω, μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω ότι όλα αυτά ήταν για να γεμίσει τον χρόνο. Με κοιτούσε εξεταστικά, στα μάτια, στο πρόσωπο, σαν να με χαϊδευε με το βλέμμα του, σαν να 'πιανε τα περιγράμματά του και να τα κρατούσε στο μυαλό, μετά να τα περνούσε στο χέρι, μετά στο ψαλίδι. Οι κινήσεις του σταθερές, σίγουρες, ακριβείς, αρμονικές, το ψαλίδι γλιστρά στο χαρτί σαν να κόβει βελούδο με χειρουργική ακρίβεια, αντιλαμβάνομαι πως μια οξεία γωνία θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει τα μαλλιά μου, πιασμένα ψηλά, τον ρωτάω "αυτά είναι τα μαλλιά μου;" και χαμογελάει ναι, πλέον έχω καρφωθεί στο χέρι του, δεν πα' να με ρωτά τις πιο αδιάκριτες ερωτήσεις, δεν πα' να 'ναι βρώμικα και μεγάλα τα νύχια του, δεν πα' να μου πει να πληρώσω όσο θέλει για να το πάρω στα χέρια μου... Δεν πρέπει να πέρασε πάνω από ένα λεπτό. Ένα μόνο λεπτό και να 'μαι, το περίγραμμα του προφίλ του προσώπου μου σε μαύρο χαρτί, τα μαλλιά μου ψηλά, το μέτωπο, τα χείλη, οι βλεφαρίδες... "Come to my office again", είπε γελώντας, δίνοντάς το στα χέρια μου. Το πήρα, πλήρωσα λιγότερα από όσα άξιζε κι έφυγα.

Ήχος: αέρας μέσα σε φυλλωσιές δέντρων

Θα ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρα, θα βγάλουμε τα παπούτσια και θα τρέξουμε στα λιβάδια, θα ξαπλώσουμε πάλι κάτω από τα δέντρα, θα ακούμε τον αέρα μέσα από τα φύλλα τους να χαϊδεύει τα βλέφαρά μας, θα βλέπουμε τον ήλιο, άκου, άκου τον άνεμο, άκου τα πουλιά, άκου τα σύννεφα, δεν είμαι τρελή, μου μιλάνε, μου χαϊδεύουν το πρόσωπο, ζω σ' έναν πίνακα ζωγραφικής, ακροβατώ σε πεντάγραμμα με νότες από φωνές πουλιών, βαμμένες κόκκινες και μαύρες και βιολετί, ο ήλιος τραγουδά πονεμένα τραγούδια όταν καίει, δακρύζει όταν κρύβεται πίσω από τα σύννεφα και λατρεύει τα νανουρίσματα με τη δύση του, δες τον, δες τον πώς χαίρεται που τον βλέπεις, πάρε τα πινέλα σου και πάμε, στήσε τους μουσαμάδες σου στο χώμα, θα κάτσω κάτω όπως μ' αρέσει, μην με κοιτάς, άσε με να σε κοιτώ, άσε με να φτιάχνω λάσπη και να βουτάω τα δάχτυλά μου, λύσε τα μαλλιά μου, έχω λερώσει τα χέρια μου, τα μαλλιά μου ήταν κάποτε ξανθά, κάποτε ήταν μακριά και λυτά, κάποτε ήμουν η ίδια άλλη που φοβάσαι, άκου, ένα βιολί από κάπου μακριά, θα είναι εκείνος ο τρελός μουσικός που παίζει στο σκοτάδι, πίσω από κλεισμένες γρίλιες, τώρα πέθανε και τα παραθυρόφυλλα ξέφτισαν, θέλουν ένα χέρι να τα τρίψει, να τα γυαλίσει, τα χόρτα πρέπει να κοπούν, αν χτυπήσει η καμπάνα κάνουμε το σταυρό μας και σταματάμε τις δουλειές, αυτός είναι ο όρος, άσε το νερό να τρέχει, μου αρέσει να το ακούω, όπως και το ποτάμι, κοίτα πόσοι ήρθαν στη γιορτή, φόρα το καλό σου φόρεμα, το άσπρο, δέσε κορδέλες στα μαλλιά, όχι, όχι, δεν χρειάζεται να φοράς παπούτσια, κανείς δεν θα σου πάρει ο,τι έχεις, είναι δικό σου και θα το κουβαλάς, τρέξε στα χορτάρια, τρέχα, χόρεψε, ανέβα στα δέντρα, άκου τον άνεμο, πάτα σε χρώματα, σκαρφάλωσε σε μια αχτίδα φως, μην μιλάς, άκου τον άνεμο...

Λες;

Άκου να σου πω για να ξέρεις: εδώ βρέχει πολύ. Θα σου 'λεγα να φέρεις ομπρέλα, μα πάλι ξεχνάω πως δεν θα 'ρθεις. Νομίζω πως έφυγες.
Για να βλέπω τον ήλιο και τη βροχή και τα σύννεφα και τα φώτα τη νύχτα, θα επέλεγα να μην έχω κουρτίνες στο σπίτι, αν ήταν απέναντί μου να αντικρύζω δέντρα ή ουρανό ή λιβάδια ή αν τελοσπάντων η απόσταση από τις δίπλα πολυκατοικίες ήταν τέτοια, που να μου επέτρεπε να εμφανιστώ έστω για μια στιγμή στο παράθυρο με το πουκάμισο ανοιχτό ή εντελώς γυμνή. Σήμερα το ρίσκαρα να απλώσω ένα φανελάκι, ίσαμε να προλάβω να του βάλω δυο μανταλάκια και είδα ένα πρόσωπο να κοιτά από το παράθυρό του προς το μέρος μου. Όχι, δεν έκλεισα το πουκάμισο όπως όπως, έτσι σκυφτή καθώς ήμουν κι αυτό ξεκούμπωτο. Μα μπήκα μέσα όπως όπως, χωρίς καν να προλάβω να μυρίσω τον αέρα. Μου 'ρθε στο νου (θου Κύριε!) η φράση που διάβασα χτες "...ίσως η ζωή να είναι πολλά άλλα πράγματα εκτός από το ν' αγαπάς κάποιον". (Να μην ξεχάσω να εμβαθύνω σε αυτήν μόλις ξαπλώσω να κοιμηθώ). Ναι, μου 'ρθε ξανά καθώς άπλωνα το φανελάκι. Τη σκέφτομαι από χτες που τη διάβασα. Παρόλα αυτά τα όνειρά μου δεν είναι για την αγάπη, τα όνειρά μου σέρνονται σε κρύα πλακάκια μαζί με τα πόδια μου, βολεμένα καθώς είναι σε ζεστές κάλτσες, τα όνειρά μου πλένουν τα δόντια τους με παγωμένο νερό και τρίβουν τα μάτια τους καθώς πίνουν έναν καφέ -όποτε. Τα όνειρά μου από καιρό με αγνοούν, χωρίς να μου επιτρέπουν να κάνω το ίδιο. Γι' αυτά δεν υπάρχω. Εγώ, αντίθετα, τους δίνω βήμα και παρουσία, επενδύω τις αϋλες μορφές τους με ρούχα και πρόσωπα και συναισθήματα και τα κάνω κτήμα μου, τα εντάσσω στη ζωή μου. Μα πια αρνούμαι να μετράω "από τότε που...". Αρνούμαι τα γενέθλια, τις γιορτές, τις επετείους. Τι σημασία έχει ο χρόνος που πέρασε; Δεν με νοιάζει να γιορτάζω τον χρόνο που περνά.
Ε, μα στο 'πα, αυτή η βροχή θα με τσακίσει, δεν είναι ότι πονάν τα κόκαλά μου, δεν έχω σπάσει ποτέ κανένα, μα μουσκεύει η σκέψη μου, γλύφει τοίχους και δρόμους και υπονόμους, καταλήγει στη θάλασσα και χάνεται. Χάνεται.
Εδώ και καιρό έχω σταματήσει να κάνω τον σταυρό μου πριν πέσω να κοιμηθώ. Σταμάτησα να φοβάμαι. Σταμάτησα και να προσδοκώ.

Ξέρω

Ξέρω πως καμιά φορά δεν βρίσκουμε τα λόγια, ξέρω πως, κι αυτά που ξέρουμε, μερικές φορές αναρωτιόμαστε αν πρέπει να τα πούμε και να τα ξαναπούμε, όχι από εγωισμό, αλλά γιατί δεν μπορούν να γίνουν πράξεις, και κάπως πρέπει να κρατηθούμε χωρίς αυτές, μαθαίνουμε να ξεχνιόμαστε σε άλλες καθημερινές πράξεις επιβίωσης, να προσέχουμε τα αυτοκίνητα καθώς περνάμε τον δρόμο, να κλειδώνουμε την πόρτα, να ντυνόμαστε καλά στο κρύο, να αγοράζουμε ψωμί και να πιάνουμε κουβέντα με την κοπέλα στο ταμείο, να μιλάμε σε τηλέφωνα εργασιακού χώρου, να δικαιολογούμε την όποια απόσταση κοιτάζοντας ένα ζευγάρι που μαλώνει στον δρόμο.
Πού και πού κάνω πως ξεχνάω ή πως δεν ακούω. Μα ξέρω.