Tuesday, November 03, 2009

Λες;

Άκου να σου πω για να ξέρεις: εδώ βρέχει πολύ. Θα σου 'λεγα να φέρεις ομπρέλα, μα πάλι ξεχνάω πως δεν θα 'ρθεις. Νομίζω πως έφυγες.
Για να βλέπω τον ήλιο και τη βροχή και τα σύννεφα και τα φώτα τη νύχτα, θα επέλεγα να μην έχω κουρτίνες στο σπίτι, αν ήταν απέναντί μου να αντικρύζω δέντρα ή ουρανό ή λιβάδια ή αν τελοσπάντων η απόσταση από τις δίπλα πολυκατοικίες ήταν τέτοια, που να μου επέτρεπε να εμφανιστώ έστω για μια στιγμή στο παράθυρο με το πουκάμισο ανοιχτό ή εντελώς γυμνή. Σήμερα το ρίσκαρα να απλώσω ένα φανελάκι, ίσαμε να προλάβω να του βάλω δυο μανταλάκια και είδα ένα πρόσωπο να κοιτά από το παράθυρό του προς το μέρος μου. Όχι, δεν έκλεισα το πουκάμισο όπως όπως, έτσι σκυφτή καθώς ήμουν κι αυτό ξεκούμπωτο. Μα μπήκα μέσα όπως όπως, χωρίς καν να προλάβω να μυρίσω τον αέρα.
Μου 'ρθε στο νου (θου Κύριε!) η φράση που διάβασα χτες "...ίσως η ζωή να είναι πολλά άλλα πράγματα εκτός από το ν' αγαπάς κάποιον". (Να μην ξεχάσω να εμβαθύνω σε αυτήν μόλις ξαπλώσω να κοιμηθώ). Ναι, μου 'ρθε ξανά καθώς άπλωνα το φανελάκι. Τη σκέφτομαι από χτες που τη διάβασα. Παρόλα αυτά τα όνειρά μου δεν είναι για την αγάπη, τα όνειρά μου σέρνονται σε κρύα πλακάκια μαζί με τα πόδια μου, βολεμένα καθώς είναι σε ζεστές κάλτσες, τα όνειρά μου πλένουν τα δόντια τους με παγωμένο νερό και τρίβουν τα μάτια τους καθώς πίνουν έναν καφέ -όποτε. Τα όνειρά μου από καιρό με αγνοούν, χωρίς να μου επιτρέπουν να κάνω το ίδιο. Γι' αυτά δεν υπάρχω. Εγώ, αντίθετα, τους δίνω βήμα και παρουσία, επενδύω τις αϋλες μορφές τους με ρούχα και πρόσωπα και συναισθήματα και τα κάνω κτήμα μου, τα εντάσσω στη ζωή μου. Μα πια αρνούμαι να μετράω "από τότε που...". Αρνούμαι τα γενέθλια, τις γιορτές, τις επετείους. Τι σημασία έχει ο χρόνος που πέρασε; Δεν με νοιάζει να γιορτάζω τον χρόνο που περνά.
Ε, μα στο 'πα, αυτή η βροχή θα με τσακίσει, δεν είναι ότι πονάν τα κόκαλά μου, δεν έχω σπάσει ποτέ κανένα, μα μουσκεύει η σκέψη μου, γλύφει τοίχους και δρόμους και υπονόμους, καταλήγει στη θάλασσα και χάνεται. Χάνεται.
Εδώ και καιρό έχω σταματήσει να κάνω τον σταυρό μου πριν πέσω να κοιμηθώ. Σταμάτησα να φοβάμαι. Σταμάτησα και να προσδοκώ.

4 Comments:

Blogger fish eye said...

με μια μονο λεξη, θα ελεγα πως το κειμενο σου, ειναι ''καφτο''..

με αγγιζουν πολυ αυτα που γραφεις και μ αρεσει παρα πολυ ο τροπος που τα γραφεις..

4:57 PM  
Blogger Ioulita said...

❤,
όσο κι αν θα 'θελα να ντύσω με φωτογραφίες αυτά που γράφω, σπάνια τις βρίσκω. Την τέχνη αυτή την έχω αφήσει πίσω μου, μέχρι να με ξαναβρεί εκείνη. Τι λες λοιπόν να μου χαρίσεις μερικές από τις υπέροχες δικές σου; Είμαι σίγουρη ότι έχεις πολλές περισσότερες από όσες βλέπουμε. Όποτε νομίζεις ότι μία ταιριάζει, στείλε μου το link. Δεν μπορεί, κάποια θα 'χεις ήδη στο μυαλό σου! Θα περιμένω!

5:51 PM  
Blogger Απο-τυχη-μενη said...

Μην πάψεις να φοβάσαι...
Να είσαι σε επιφυλακή. Να προσέχεις τον εαυτό σου!
Καλησπέρα

7:44 PM  
Blogger Caesar said...

Με το πουκάμισο της ψυχής σου ανοικτό ή εντελώς γυμνή για να διαβάζω τις μύχιες σκέψεις της και τα όνειρά της μέσα απ' αυτό το παράθυρο που μένει πάντα ανοικτό.
"Καιρό έχω να μιλήσω για όνειρα / καιρό δεν έχω / όνειρα δεν έχω, / συμμετρική ανέχεια..."
[Κ.Δ.]

10:35 PM  

Post a Comment

<< Home