An artist's office

Με σταμάτησε στη μέση του δρόμου. Με είπε "κούκλα", μα δεν ήταν γι' αυτό που στάθηκα. Πήρε ένα χαρτί κι ένα ψαλίδι στα χέρια του κι άρχισε να κόβει. Εκεί λίγο φοβήθηκα. "I'm not a terrorist", μου είπε, "I'm an artist", και μ' αυτούς τους τύπους πάντα τα πήγαινα καλά. Άρχισε να με ρωτά αν μένω εδώ, αν έχω φίλο, such a beautiful girl, truth in your eyes, such a clear and sunny and happy face, εκεί έκανα να φύγω, μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω ότι όλα αυτά ήταν για να γεμίσει τον χρόνο. Με κοιτούσε εξεταστικά, στα μάτια, στο πρόσωπο, σαν να με χαϊδευε με το βλέμμα του, σαν να 'πιανε τα περιγράμματά του και να τα κρατούσε στο μυαλό, μετά να τα περνούσε στο χέρι, μετά στο ψαλίδι. Οι κινήσεις του σταθερές, σίγουρες, ακριβείς, αρμονικές, το ψαλίδι γλιστρά στο χαρτί σαν να κόβει βελούδο με χειρουργική ακρίβεια, αντιλαμβάνομαι πως μια οξεία γωνία θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει τα μαλλιά μου, πιασμένα ψηλά, τον ρωτάω "αυτά είναι τα μαλλιά μου;" και χαμογελάει ναι, πλέον έχω καρφωθεί στο χέρι του, δεν πα' να με ρωτά τις πιο αδιάκριτες ερωτήσεις, δεν πα' να 'ναι βρώμικα και μεγάλα τα νύχια του, δεν πα' να μου πει να πληρώσω όσο θέλει για να το πάρω στα χέρια μου... Δεν πρέπει να πέρασε πάνω από ένα λεπτό. Ένα μόνο λεπτό και να 'μαι, το περίγραμμα του προφίλ του προσώπου μου σε μαύρο χαρτί, τα μαλλιά μου ψηλά, το μέτωπο, τα χείλη, οι βλεφαρίδες... "Come to my office again", είπε γελώντας, δίνοντάς το στα χέρια μου. Το πήρα, πλήρωσα λιγότερα από όσα άξιζε κι έφυγα.