Ήχος: αέρας μέσα σε φυλλωσιές δέντρων

Θα ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρα, θα βγάλουμε τα παπούτσια και θα τρέξουμε στα λιβάδια, θα ξαπλώσουμε πάλι κάτω από τα δέντρα, θα ακούμε τον αέρα μέσα από τα φύλλα τους να χαϊδεύει τα βλέφαρά μας, θα βλέπουμε τον ήλιο, άκου, άκου τον άνεμο, άκου τα πουλιά, άκου τα σύννεφα, δεν είμαι τρελή, μου μιλάνε, μου χαϊδεύουν το πρόσωπο, ζω σ' έναν πίνακα ζωγραφικής, ακροβατώ σε πεντάγραμμα με νότες από φωνές πουλιών, βαμμένες κόκκινες και μαύρες και βιολετί, ο ήλιος τραγουδά πονεμένα τραγούδια όταν καίει, δακρύζει όταν κρύβεται πίσω από τα σύννεφα και λατρεύει τα νανουρίσματα με τη δύση του, δες τον, δες τον πώς χαίρεται που τον βλέπεις, πάρε τα πινέλα σου και πάμε, στήσε τους μουσαμάδες σου στο χώμα, θα κάτσω κάτω όπως μ' αρέσει, μην με κοιτάς, άσε με να σε κοιτώ, άσε με να φτιάχνω λάσπη και να βουτάω τα δάχτυλά μου, λύσε τα μαλλιά μου, έχω λερώσει τα χέρια μου, τα μαλλιά μου ήταν κάποτε ξανθά, κάποτε ήταν μακριά και λυτά, κάποτε ήμουν η ίδια άλλη που φοβάσαι, άκου, ένα βιολί από κάπου μακριά, θα είναι εκείνος ο τρελός μουσικός που παίζει στο σκοτάδι, πίσω από κλεισμένες γρίλιες, τώρα πέθανε και τα παραθυρόφυλλα ξέφτισαν, θέλουν ένα χέρι να τα τρίψει, να τα γυαλίσει, τα χόρτα πρέπει να κοπούν, αν χτυπήσει η καμπάνα κάνουμε το σταυρό μας και σταματάμε τις δουλειές, αυτός είναι ο όρος, άσε το νερό να τρέχει, μου αρέσει να το ακούω, όπως και το ποτάμι, κοίτα πόσοι ήρθαν στη γιορτή, φόρα το καλό σου φόρεμα, το άσπρο, δέσε κορδέλες στα μαλλιά, όχι, όχι, δεν χρειάζεται να φοράς παπούτσια, κανείς δεν θα σου πάρει ο,τι έχεις, είναι δικό σου και θα το κουβαλάς, τρέξε στα χορτάρια, τρέχα, χόρεψε, ανέβα στα δέντρα, άκου τον άνεμο, πάτα σε χρώματα, σκαρφάλωσε σε μια αχτίδα φως, μην μιλάς, άκου τον άνεμο...