Καλημέρα...Καληνύχτα...

Με αυτό ξύπνησα και με το ίδιο θα κοιμηθώ. Θα γράφω ποιήματα στο μυαλό μου κι ας μείνουν στους νευρώνες μου σαν ίχνη ηλεκτροχημικά που δεν θα δει κανείς ποτέ... Θα χαμογελάω σε μουσικές ταξιδιάρικες και σε χαμόγελα χρωστούμενα και τόσο ζηλευτά, σε αγκαλιές πληθωρικές και επιστολές ανεπίδοτες, σε νύχτες που δεν προλαβαίνουν να αρχίσουν και τελειώνουν κιόλας, σε ικεσίες τρυφερές τα πρωινά και θυμούς ψεύτικους, σε αγγίγματα ανυποψίαστα, σε μάτια φοβισμένα σαν μικρού παιδιού, σε κοντομάνικες βόλτες με ο,τι.... Πριν κοιμηθείς το βράδυ, να κάνεις την προσευχή σου και να ζητήσεις να πετάξεις. Θα σου κάνω παρέα, αν θες. Με δυο φτερά που δεν θα φύγουν από την πλάτη μου ακόμα κι αν ξυπνήσω. Η πλάτη μου έχει δυο φτερά για ώρα ανάγκης, αν θες να ξέρεις. Κανείς δεν με πιστεύει. Έλα, πάμε, θα σου κάνω παρέα αν θες. Θα μάθω φυσαρμόνικα, θα μάθω να τραγουδάω νανουρίσματα, θα μάθω τις διαδρομές των αστεριών, θα μάθω να περπατάω σε σύννεφα, θα μάθω να προσγειώνομαι ομαλά σε μπαλκόνια με ανοιχτά παράθυρα, θα μάθω να μην ντρέπομαι τη γύμνια μου, θα μάθω να πλέκω τα μαλλιά μου με λουλούδια...