Ψίθυροι γυναικών...

Ένα από τα πράγματα (και δεν είναι και πολλά) που μ' αρέσουν στις γυναίκες, είναι αυτές οι χαμηλόφωνες συζητήσεις τους τα μεσημέρια, που συχνά κρατάνε μέχρι να χρειαστεί να ανάψουνε το φως ή να θυμηθούν ότι έχουν να ετοιμάσουν φαγητό ή να σιδερώσουν ή απλά να φύγουν, γιατί πέρασε η ώρα... Αυτές οι στιγμές που πίνουν τον καφέ τους στην κουζίνα, στο τραπέζι, στο σαλόνι, σε κάποιο γραφείο, δίπλα στο παράθυρο, παλιά θα κεντούσαν ή θα έπλεκαν κιόλας, όλες με κάτι στο χέρι. Αυτές οι συζητήσεις που γίνονται ψιθυριστά, άλλοτε μες σε καπνό από τσιγάρα, άλλοτε πάνω από κατσαρόλες με φαγητά ή ταψιά με τσουρέκια. Εγώ ή θα νανουρίζομαι κοντά τους, αγγίζοντας κάποιο πόδι ή χέρι ή ρούχο, μυρίζοντας το άρωμα της καθεμιάς, διακρίνοντας σε καθεμιάς τη φωνή διαθέσεις και συναισθήματα, μες στη ζέστη της ασφάλειας και της ησυχίας, ή θα είμαι στο διπλανό δωμάτιο και θα πιάνω τον απόηχο ή θα μπαίνω εκείνη την ώρα κι οι φωνές θα χαμηλώνουν κι άλλο. Δεν είναι το τι λένε αλλά το πώς! Κάθε γυναίκα ξεχωριστή... Ακόμα κι αν δεν την συμπαθώ, δεν μπορώ παρά να λυγίσω σε μια εξομολόγηση υπέρβασης ορίων ή εαυτού, σε μια εκμυστήρευση σκέψεων ή προβλημάτων, σε μια λυτρωτική λέξη ή πρόταση που θα κάνει την άλλη να δει τα πράγματα διαφορετικά. Αυτές οι, μυστικιστικές σχεδόν, συναντήσεις γυναικών είναι από τα πρώτα πράγματα που έχουν αποτυπωθεί στην μνήμη μου, ακόμα κι αν δεν τα θυμάμαι καθαρά ως εικόνες. Θυμάμαι όμως την αίσθηση που μου άφησαν, την αναγνωρίζω ακόμα, όταν τη συναντώ, σπάνια πια. Δεν ξέρω τι χάθηκε...