"Γεννιέσαι, την έχεις μητέρα..."

Παίζω με μια κάλτσα ανάμεσα στα δάχτυλά μου, τη διπλώνω, τη μαζεύω, την τραβάω... Μόλις με πήρες τηλέφωνο -άλλος νόμιζα πως ήταν και χαμογέλασα πλατιά- να μου πεις τι να κάνω, πώς να ρυθμίσω τη ζωή μου, τι να προσέχω που σε τρομάζει, τι να αλλάξω που σε ανησυχεί, τι να αποφύγω για να είσαι εσύ καλά. Πολύ φοβάσαι τις λάθος επιλογές μου, πολύ φοβάσαι μην δεν προλάβω. Εσύ ξέρεις, λες. Είσαι μεγαλύτερη. Εσύ με πόσες ξάγρυπνες νύχτες έμαθες; Με πόσα δάκρυα; Με πόσους θανάτους; Με πόσες αγκαλιές; Με πόση αγάπη; Να σου πω εγώ κάτι; Δεν έμαθες να ζεις! Τίποτα δεν έμαθες! Μόνο να αποφεύγεις, να αρνείσαι, να εξορκίζεις, να εύχεσαι, να προσεύχεσαι, να σταυρώνεις τον αέρα, να μου σταυρώνεις το μέτωπο με λαδάκι από κάποιον άγιο, να με βοηθά. Όταν σε θέλω δίπλα μου είσαι πιο μακριά, λες και από εκεί θα με κρίνεις καλύτερα. Όταν σε θέλω μακριά μου, έρχεσαι τόσο κοντά που νιώθω ξανά πως πρέπει να μάθω κάτι που έπρεπε να ξέρω ήδη, αλλά είμαι τόσο μικρή, δεν προλαβαίνω, τόσο μεγάλη, πάλι δεν προλαβαίνω. Πάντα τυπική με τον χρόνο και τα προγράμματα. Πάντα τυπική με τα πρέπει σου. Ήθελα μόνο να μου πεις πως μ' αγαπάς ή έστω να το εννοήσεις ή έστω να το νιώσω. Ψέμματα: ήθελα απλά να μου το πεις! Ήθελα να μου πεις "εσύ ξέρεις". Ήθελα να με πιστέψεις. Ήθελα να σου αρέσω όπως είμαι. Ήθελα να μου μάθεις τον τρόπο να με αγαπώ. 'Ηθελα μια μέρα να λιώσω στο κλάμα μπροστά σου, μα δεν θα μου το επέτρεπες, κι εγώ, τυπικά ευγενική, θα το απέφευγα, μην σε στεναχωρήσω. Έχεις δει ποτέ πόσο άσχημη γίνομαι όταν κλαίω; Μην φοβάσαι, θα σε τρομάζω όσο μπορώ λιγότερο. Μα να ξέρεις πως χάνεις ένα σωρό πράγματα για μένα που δεν φαντάζεσαι... Θα σε εξέπληττα, όμως μάλλον δεν θα σου άρεσαν τέτοιες εκπλήξεις, ειδικά μετά από τόσα χρόνια.
Κρυώνω, ρίχνω κάτι στην πλάτη, φοράω τις κάλτσες, μα το ρίγος δεν περνά. Είχα καιρό να κλάψω κι έλεγα πως τη γλίτωσα... Δεν υπήρχε λόγος να μου τηλεφωνήσεις, γιατί ήξερες πως θα έλειπα. Θα ευχόσουν να μην είμαι εδώ, για να μην μου πεις όσα μου είπες, να κατεβάσεις το ακουστικό και να σου περάσει. Έπρεπε να το φανταστώ και να μην απαντήσω...