Κάποτε...

Κάποτε με απασχολούσαν αυτά που δεν φαίνονται περισσότερο από εκείνα που φαίνονται, κάποτε διάβαζα περισσότερο, κάποτε άφηνα ανοιχτά τα τετράδιά μου όλο το βράδυ, κάποτε κοιμόμουν λιγότερο, κάποτε η άνοιξη με ομόρφαινε, κάποτε φωτογράφιζα χαμόγελα ή θλίψεις ή απορίες, κάποτε φοβόμουν τον θάνατο και όχι τη ζωή, κάποτε ταξίδευα περισσότερο το μυαλό και λιγότερο το σώμα μου, κάποτε πίστευα στα θαύματα περισσότερο από τις συμπτώσεις, κάποτε νόμιζα ότι είναι ντροπή να δείχνεις την αγάπη, κάποτε κοιμόμουν με παραμύθια για δράκους, νεραϊδες κι αστερόσκονες, κάποτε χαμογελούσα στον ήλιο, κάποτε νόμιζα πως ο χρόνος τελειώνει, κάποτε φοβόμουν μην λερώσω το φουστάνι μου στα χώματα, κάποτε ήμουν βέβαιη πως, αν παρακαλούσα πολύ για κάτι, αυτό θα συνέβαινε, κάποτε με κοροϊδευαν ότι μαγευόμουν από τον ήχο του νερού ή το κελαϊδημα ενός πουλιού, κάποτε μάζευα ροδοπέταλα για να φτιάξω άρωμα, κάποτε φοβήθηκα ότι θα με χάσω, κάποτε έπαιζα κρυφτό, κυνηγητό και αγάλματα, κάποτε σκάλιζα αρχικά σε παγκάκια με καπάκια από πορτοκαλάδες, κάποτε ήξερα μόνο όσα έπρεπε να ξέρω για να είμαι ευτυχισμένη, κάποτε δεν έψαχνα τη λύση σε σύνθετες θεωρίες με έτοιμες συνταγές, κάποτε περίμενα όλο και κάτι, κάποτε κανείς δεν ασχολούνταν μαζί μου, κάποτε χιόνιζε πιο πολύ, κάποτε λάτρευα τα καινούρια μου λουστρίν παπούτσια, κάποτε δεν ζητούσα πολλά... ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα έβρισκα κάτι ωραίο στο να μεγαλώνω...