Σε ένα cafe της Οχφόρδης...

Εκεί καθίσαμε να πιούμε ένα ζεστό τσαϊ, εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα...
Περιμέναμε να περάσει η ώρα, ώσπου να αρχίσει η παιδική παράσταση με τη Cinderela...
Τα τζάμια είχαν θολώσει από τη ζέστη, κι έξω έριχνε ένα αναποφάσιστο ψιλόβροχο, που έμοιαζε με χιόνι.
Συζητούσαμε για θεωρίες και όνειρα, για φιλοδοξίες και επιθυμίες. Διαφωνούσαμε για τη θεωρία του Δαρβίνου, λέγαμε μέσα μας πως αυτή η στιγμή, αυτή η μέρα, θέλαμε να κρατήσει αιώνια.
Μακάρι να ήταν πάλι εδώ, μακάρι να μοιραζόμαστε κι άλλες τέτοιες στιγμές. "Το τυχαίο είναι που αποφασίζει και όχι το αναγκαίο", μου είχε πει.
Πόσο μου λείπει...

Στο όνειρο του ονείρου...

Προχτές το βράδυ ήρθε η γιαγιά στον ύπνο μου. Ήρθε στο όνειρο του ονείρου μου.
Περπατούσε προς τα εμένα. Έτρεξα όλο χαρά προς το μέρος της. Ήταν εκείνη, ίδια, με τα ίδια γαλάζια μάτια, το ρυτιδιασμένο πρόσωπο, το μαντίλι στο κεφάλι.
Τη ρώτησα τι κάνει, και τι κάνουν όλοι οι υπόλοιποι εκεί πάνω στον ουρανό, όπως ρωτάω σε κάθε όνειρό μου αγαπημένα πρόσωπα που έχουν φύγει. Είπε ότι είναι όλοι καλά.
Έσκυψα να της φιλήσω το γερασμένο χέρι -το αναγνώρισα ως δικό της- αλλά δεν με άφησε.
Για να πειστώ ότι είναι εκείνη κι ότι ήταν δίπλα μου ζωντανή έσκυψα προς το λαιμό της, να τη μυρίσω, να μυρίσω τα μαλλιά, το μαντίλι της, μα η ασθενική όσφρησή μου δεν μου επέτρεψε να το κάνω.
Ύστερα, λέει, το είπα στη μαμά και την άλλη γιαγιά, κι αυτές κοιτούσαν γύρω φοβισμένες λές και υπήρχε ακόμα στον χώρο ένα φάντασμα. Πώς να τους πείσω ότι ήταν αληθινή, ότι ήταν εκείνη...Η γιαγιά...

Angel eyes...

Πώς έχεις την ικανότητα να τα αλλάζεις όλα σε ένα λεπτό, με μια κουβέντα, μια ανάσα, μια στιγμή αμηχανίας, την οποία ακολουθεί μια μελωδία στο πιάνο.
"Κι όμως δεν μου μένει τίποτα", λέει το τραγούδι.
Έχω κι εγώ αλλάξει. Έμαθα να μην περιμένω πολλά, να μην κρατάω παρά όσα αντέχω, να σβήνω , να αφήνω στην άκρη, να ξεχνώ τα υπόλοιπα.
Μια γλυκειά μπαλάντα, με μια ροκ αντρική φωνή στο πιάνο.
Πάει καιρός που πονούσα τόσο.
Τίποτα δεν κρατάει τόσο λίγο από μια στιγμή μαζί σου...Τίποτα δεν περιέχει πιο πολλά από μια τέτοια στιγμή...
Άλλαξες κι εσύ. Δεν φοβάσαι τόσο, αν κι απ'τη φωνή σου διακρίνεται ένα μικρό τρέμουλο, σαν αυτό που μάλλον θα νιώθει ένα αγόρι στην πρώτη του ερωτική εξομολόγηση.
Όμως εμείς κι οι δυο φοβόμαστε να το ομολογήσουμε. Για διάφορους λόγους φοβόμαστε....Κι αυτούς ακόμα δεν τους ομολογούμε.
Μ' έμαθες εσύ ο ίδιος να μην σε περιμένω....Δεν φταίω μόνο εγώ....Κι ας παρακαλάω μέσα μου να σε δω "έστω για λίγο", όπως έγραφα τότε στο ημερολόγιό μου...