Στο όνειρο του ονείρου...

Προχτές το βράδυ ήρθε η γιαγιά στον ύπνο μου. Ήρθε στο όνειρο του ονείρου μου.
Περπατούσε προς τα εμένα. Έτρεξα όλο χαρά προς το μέρος της. Ήταν εκείνη, ίδια, με τα ίδια γαλάζια μάτια, το ρυτιδιασμένο πρόσωπο, το μαντίλι στο κεφάλι.
Τη ρώτησα τι κάνει, και τι κάνουν όλοι οι υπόλοιποι εκεί πάνω στον ουρανό, όπως ρωτάω σε κάθε όνειρό μου αγαπημένα πρόσωπα που έχουν φύγει. Είπε ότι είναι όλοι καλά.
Έσκυψα να της φιλήσω το γερασμένο χέρι -το αναγνώρισα ως δικό της- αλλά δεν με άφησε.
Για να πειστώ ότι είναι εκείνη κι ότι ήταν δίπλα μου ζωντανή έσκυψα προς το λαιμό της, να τη μυρίσω, να μυρίσω τα μαλλιά, το μαντίλι της, μα η ασθενική όσφρησή μου δεν μου επέτρεψε να το κάνω.
Ύστερα, λέει, το είπα στη μαμά και την άλλη γιαγιά, κι αυτές κοιτούσαν γύρω φοβισμένες λές και υπήρχε ακόμα στον χώρο ένα φάντασμα. Πώς να τους πείσω ότι ήταν αληθινή, ότι ήταν εκείνη...Η γιαγιά...