Σε ένα cafe της Οχφόρδης...

Εκεί καθίσαμε να πιούμε ένα ζεστό τσαϊ, εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα...
Περιμέναμε να περάσει η ώρα, ώσπου να αρχίσει η παιδική παράσταση με τη Cinderela...
Τα τζάμια είχαν θολώσει από τη ζέστη, κι έξω έριχνε ένα αναποφάσιστο ψιλόβροχο, που έμοιαζε με χιόνι.
Συζητούσαμε για θεωρίες και όνειρα, για φιλοδοξίες και επιθυμίες. Διαφωνούσαμε για τη θεωρία του Δαρβίνου, λέγαμε μέσα μας πως αυτή η στιγμή, αυτή η μέρα, θέλαμε να κρατήσει αιώνια.
Μακάρι να ήταν πάλι εδώ, μακάρι να μοιραζόμαστε κι άλλες τέτοιες στιγμές. "Το τυχαίο είναι που αποφασίζει και όχι το αναγκαίο", μου είχε πει.
Πόσο μου λείπει...