Περί "σκυλιών" ο λόγος

Διάβαζα χτες στο περιοδικό COOL μια συνέντευξη της Σώτης Τριανταφύλλου. Δεν έχω διαβάσει βιβλία της, αλλά σχεδίαζα και θα το κάνω. Ο δημοσιογράφος τη ρώτησε αν συμφωνεί με την άποψη ότι τα άτομα με τα οποία συγχρωτιζόμαστε πρέπει να έχουν τις ίδιες μουσικές επιλογές με μας. Τη ρώτησε: γιατί κατά τη γνώμη της (ή, γνώμη ΤΟΥ) δεν πρέπει να συγχρωτιζόμαστε με έναν σκυλά (εκτός εισαγωγικών). Η συγγραφέας -που προφανώς δεν αρέσκεται στις κατηγοριοποιήσεις, τα στερεότυπα και τις μισαλλοδοξίες- είπε ότι τα άτομα στα οποία αρέσουν τα σκυλέ τραγούδια ή που, ακόμα χειρότερα, συχνάζουν σε τέτοια μέρη, είναι ηθικά και συναισθηματικά επικίνδυνα.
Εγώ, πάλι, θεωρώ ότι τέτοιες απόψεις είναι πολύ πιο επικίνδυνες...

Flowers and dolphins

Τα λουλούδια...λέει...είναι σαν τα δελφίνια....
Αν μεταφέρεις απότομα ένα δελφίνι από έναν περιορισμένο χώρο στον ωκεανό, θα μαραζώσει, θα δυσκολευτεί πολύ να προσαρμοστεί. Έτσι και τα λουλούδια. "Μην τα μεταφέρεις από τη μικρή τους γλάστρα απότομα σε μια μεγάλη", μού είπε η κυρία στο κατάστημα, "γιατί θα σοκαριστούν".
Τα λουλούδια, τελικά, μοιάζουν λίγο και με τα καναρίνια, που τα φυλακίζουμε στα κλουβιά για να νιώθουμε πως έχουμε δίπλα μας κάτι από την άνοιξη, κάτι από τη φύση. Δεν θα μπορούσα να έχω ένα πουλάκι στο κλουβί και θα προτιμούσα να αντικρύζω πράσινα δέντρα ριζωμένα στο έδαφος, από το παράθυρό μου. Αλλά, αφού αυτό δεν γίνεται, περιορίζομαι στο να χαίρομαι με το να βλέπω τα φυτάκια μου να μεγαλώνουν και να φαντασιώνομαι ότι μια μέρα πετάω στο απέναντι μπαλκόνι, ανοίγω την πόρτα του κλουβιού και αφήνω το καναρινάκι να πετάξει ελεύθερο μακριά.

Selected by Corbis.com 

Ανεμόεσσα

Κι ύστερα θα σε πάρω και θα ταξιδέψουμε...
Θα σού γνωρίσω χώρες μακρινές που η φαντασία σου δεν φτάνει.
Κι όταν τα μάτια μας καούν από τον ήλιο,
όταν τα μάτια μας χορτάσουν θάλασσα,
θα χαμηλώσω τα φτερά μου για ν' ακουμπήσεις τα δάχτυλά σου στο νερό,
έτσι απαλά,
κι ύστερα θα σηκωθούμε ψηλά,
και θα πετάξουμε στον χρόνο, πάνω από μέρη αγαπημένα,
να χαιρετίσουμε πρόσωπα που έφυγαν και άλλα που μας περιμένουν.
Θα μ'αγαπάς;...

A poem...

"Μια νέα κοπέλα άνοιξε το παράθυρο και χαμογέλασε
Ακούμε τις φωνές παιδιών που λούζονται στον ήλιο και τη θάλασσσα
..........
Μέσα στη φούχτα της αγάπης χωράει το σύμπαν"
ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ, Γ. ΡΙΤΣΟΣ

Weekend is over!

Πάει και το Σαββατοκύριακο -ευτυχώς.
Μάλλον η μελαγχολία της Κυριακής οφείλεται στο σύνδρομο του μαθητή-που-διαβάζει-την-τελευταία-στιγμή, που πάντα αναρωτιέται γιατί τα αφήνει όλα για την Κυριακή το βράδυ, αλλά που δεν αντέχει να μην πετάξει την τσάντα του όπου βρει την Παρασκευή το μεσημέρι. Η δική μου αγαπημένη γωνία ρίψης της τσάντας κατά τα σχολικά έτη ήταν ο "καλόγερος", αυτή η κρεμάστρα (όπως τελοσπάντων λέγεται). Εκεί σκονιζόταν η τσάντα μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι, οπότε και θα γινόταν η πρώτη απόπειρα να την ανοίξω. Ευτυχώς, θα με διέκοπτε η φωνή της μαμάς για το κυριακάτικο τραπέζι (κρεατάκι, κριθαράκι...ξέρεις εσύ τώρα...). Μετά άρχιζε το μαρτύριο της αντίστροφης μέτρησης μέχρι το βράδυ...
(Όχι ότι δεν ήμουν καλή μαθήτρια! Άριστη ήμουν, για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Ο,τι είχε να κάνει με μαθηματικά, φυσική, χημεία...άστα να πάνε. Μού άρεσε ο μαθηματικός τρόπος σκέψης, μόνο που δεν μπορούσα να τον εφαρμόσω. Όσο για τη λογοτεχνία και την ποίηση ήταν τα καλύτερά μου. Δώσε μου Παπαδιαμάντη,Ελύτη, Ρίτσο, και μένω και χωρίς σοκολάτα για ...μία μέρα!)
Τέλος πάντων...το διάβασμα πήγαινε μέχρι το βράδυ -το πόσο αργά εξαρτώταν φυσικά από την τάξη. Αυτό που όλους μας ένωνε, ήταν "του Διακογιάννη η φωνή", που σηματοδοτούσε τη λήξη του σαββατοκύριακου και το πέρασμα εις την φάση του ύπνου και του ξεκινήματος άλλης μιας εβδομάδας.
Καλά ήταν, δεν λέω...

Βράδυ Σαββάτου, που λέει και ο Παπακωνσταντίνου.
Δεν πήγα πουθενά. Σπίτι, να χαζεύω με αμερικάνικες βλακείες στην τηλεόραση.
Κοιτώ έξω από το παράθυρο, μέσα στα μάτια τη νύχτα...
Τελικά, σκέφτομαι, η ευτυχία και η δυστυχία πρέπει να είναι ίδια για όλους, είτε την κοιτούν μέσα από παράθυρα που βλέπουν τη θάλασσα, είτε από παράθυρα που κοιτούν απλά την απέναντι πολυκατοικία.
Δεν ξέρω που θα μας πάει αυτό. Με κουράζει αυτό το συνεχές πέρα δώθε της διάθεσής μου. Ήμουν παντα έτσι, ή φταίει το ότι μεγαλώνουμε? Άρχισαν να φαίνονται οι πρώτες άσπρες τρίχες.
Πότε έρχεται η ώρα εκείνη που αρχίζεις πραγματικά να φοβάσαι ότι δεν είσαι αλώβητος;
Έτσι είναι το "βιβλίο της ζωής", που λέει και ένας γνωστός.
Ε, όλοι εσείς εκεί έξω! Ευχαριστώ για την παρέα!

Έχεις πάει ποτέ σε πανηγύρι?

Έχεις πάει ποτέ σε πανηγύρι με κλαρίνα?
Έχεις ποτέ παρασυρθεί από τον ρυθμό της μουσικής, από τη φωνή αυτού ή αυτής που τραγουδά; Έχεις πιει ποτέ τόσο πολύ που να μη σε νοιάζει τίποτα; Ποιος είναι ο καλύτερός σου φίλος, η καλύτερή σου φίλη; Υπάρχει κάποιος που θα μπορούσες να του πεις τα πάντα;
Μου λείπεις, να πάρει!
Μου λείπεις!
Νιώθω τόσο μόνη...

Easter is coming...

Έρχεται το Πάσχα, όπως λέει και ο Elpinor...
Στο χωριό, όπως τόσα χρόνια τώρα. Τα λουλούδια εκεί μυρίζουν, δεν είναι τα πλαστικοποιημένα του ανθοπωλείου. Κάθε στιγμή και μια ανάμνηση από τα παιδικά μας χρόνια. Μέρες με βροχή και δάκρυα, μέρες με έρωτες και προσμονή... Κάθε που άνοιγε η πόρτα στην εκκλησία, γυρίζαμε το κεφάλι να δούμε αν είναι εκείνος...Εκείνοι...κοντεύουν τώρα να παντρευτούν, άλλοι χάθηκαν σε δουλειές και σπουδές, άλλοι χάθηκαν απλά από τον εαυτό τους, κάποιοι δείχνουν να θέλουν να ξεχάσουν το παρελθόν.
Εμένα πάλι μ'αρέσουν τα ταξίδια στο παρελθόν, όπως και τα ταξίδια με τα όνειρα. Προέκταση της πραγματικότητας, τα θεωρώ. Άλλωστε, ποιος μπορεί να πει τι είναι και τι δεν είναι πραγματικό;
Το βράδυ της Ανάστασηςτα πρόσωπα των ερώτων μας φαίνονται πιο όμορφα στο φως της λαμπάδας. Τι όμορφα που είναι τότε...