Βράδυ Σαββάτου, που λέει και ο Παπακωνσταντίνου.
Δεν πήγα πουθενά. Σπίτι, να χαζεύω με αμερικάνικες βλακείες στην τηλεόραση.
Κοιτώ έξω από το παράθυρο, μέσα στα μάτια τη νύχτα...
Τελικά, σκέφτομαι, η ευτυχία και η δυστυχία πρέπει να είναι ίδια για όλους, είτε την κοιτούν μέσα από παράθυρα που βλέπουν τη θάλασσα, είτε από παράθυρα που κοιτούν απλά την απέναντι πολυκατοικία.
Δεν ξέρω που θα μας πάει αυτό. Με κουράζει αυτό το συνεχές πέρα δώθε της διάθεσής μου. Ήμουν παντα έτσι, ή φταίει το ότι μεγαλώνουμε? Άρχισαν να φαίνονται οι πρώτες άσπρες τρίχες.
Πότε έρχεται η ώρα εκείνη που αρχίζεις πραγματικά να φοβάσαι ότι δεν είσαι αλώβητος;
Έτσι είναι το "βιβλίο της ζωής", που λέει και ένας γνωστός.
Ε, όλοι εσείς εκεί έξω! Ευχαριστώ για την παρέα!