Weekend is over!

Πάει και το Σαββατοκύριακο -ευτυχώς.
Μάλλον η μελαγχολία της Κυριακής οφείλεται στο σύνδρομο του μαθητή-που-διαβάζει-την-τελευταία-στιγμή, που πάντα αναρωτιέται γιατί τα αφήνει όλα για την Κυριακή το βράδυ, αλλά που δεν αντέχει να μην πετάξει την τσάντα του όπου βρει την Παρασκευή το μεσημέρι. Η δική μου αγαπημένη γωνία ρίψης της τσάντας κατά τα σχολικά έτη ήταν ο "καλόγερος", αυτή η κρεμάστρα (όπως τελοσπάντων λέγεται). Εκεί σκονιζόταν η τσάντα μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι, οπότε και θα γινόταν η πρώτη απόπειρα να την ανοίξω. Ευτυχώς, θα με διέκοπτε η φωνή της μαμάς για το κυριακάτικο τραπέζι (κρεατάκι, κριθαράκι...ξέρεις εσύ τώρα...). Μετά άρχιζε το μαρτύριο της αντίστροφης μέτρησης μέχρι το βράδυ...
(Όχι ότι δεν ήμουν καλή μαθήτρια! Άριστη ήμουν, για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Ο,τι είχε να κάνει με μαθηματικά, φυσική, χημεία...άστα να πάνε. Μού άρεσε ο μαθηματικός τρόπος σκέψης, μόνο που δεν μπορούσα να τον εφαρμόσω. Όσο για τη λογοτεχνία και την ποίηση ήταν τα καλύτερά μου. Δώσε μου Παπαδιαμάντη,Ελύτη, Ρίτσο, και μένω και χωρίς σοκολάτα για ...μία μέρα!)
Τέλος πάντων...το διάβασμα πήγαινε μέχρι το βράδυ -το πόσο αργά εξαρτώταν φυσικά από την τάξη. Αυτό που όλους μας ένωνε, ήταν "του Διακογιάννη η φωνή", που σηματοδοτούσε τη λήξη του σαββατοκύριακου και το πέρασμα εις την φάση του ύπνου και του ξεκινήματος άλλης μιας εβδομάδας.
Καλά ήταν, δεν λέω...