"Έλα να σου βγάλω μια φωτογραφία!"

Το ζευγάρι στεκόταν μπροστά στην πύλη του εμπορικού κέντρου, παρόλη τη βροχή. Το εμπορικό όνομα φάνταζε πάνω πάνω σε έντονο ανοιξιάτικο πράσινο χρώμα, ίδιο με το παντελόνι της. Πήρε εκείνη την πόζα την άντε-βγάλε-τη-φωτογραφία-να-τελειώνουμε-μάς-βλέπει-ο-κόσμος-και-βρέχει-κιόλας, ξέρεις, εκείνη με το πόδι και τον κορμό σε μιαν ευθεία, τα χέρια κολλημένα στο πλάι, όπως εκείνες τις φωτογραφίες που μας έστηναν και μας έβγαζαν στο δημοτικό, μπροστά στον χάρτη, ή την άλλη στο θρανίο με το μολύβι στο χέρι (αγαπημένη, έδειχνε όλον μας τον ζήλο για μάθηση, καθώς και την "απρόοπτη" στιγμή που μας συνέλαβε ο φακός, να κάνουμε αυτό που ξέρουμε πολύ καλά να κάνουμε: να γράφουμε). Αυτή τη φωτογραφία θα συναντήσεις ακόμα και σήμερα αναρτημένη σε κάποια δωμάτια πατρικών σπιτιών, άσχετα αν ο/η φωτογραφιζόμενος/η ακολούθησε άλλη πορεία στο μέλλον, αρκετά μακριά από την επιμελή εκείνη πρόσοψη. Φυσικά, κανείς δεν μας φωτογράφισε το μεσημέρι να επιστρέφουμε με τη βαριά μας τσάντα, τα χτυπημένα μας γόνατα, την ώρα που πλαντάζουμε στο κλάμα, το στρίμωγμα και το σπρωξίδι μπροστά στο κυλικείο! Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Την ώρα που πίνουμε νερό στη βρύση μετά το τρέξιμο, τη μοναξιά μας στα σκαλοπάτια, την στιγμή που το στόμα ανοίγει για να απολαύσει τη ζεστή τυρόπιτα, το σκυμμένο βλέμμα μας στις παρατηρήσεις του διευθυντή την ώρα της προσευχής, στημένους έξω στο προαύλιο για την εκδρομή, τις κοριτσίστικες παρέες κάτω από τα δέντρα, τα κρυμμένα αυτοκόλλητα κάτω από τα θρανία, την υγρή μας μύτη τον χειμώνα, το δαγκωμένο μολύβι και το τσαλακωμένο τετράδιο. Ίσως αυτές οι φωτογραφίες να αποκάλυπταν πολύ περισσότερα για τη μελλοντική μας κατεύθυνση, για την προσωπικότητά μας την ίδια... Ωραία χρόνια κι εκείνα, πρόλαβα για λίγο το πλεκτό κολαρισμένο γιακαδάκι πάνω από τη μπλε ποδιά, δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνο το πλεκτό με τσιγκελάκι αξεσουάρ μου άρεσε πολύ. Σαν να κρυβόταν όλη η αγάπη της μαμάς μου στη λεπτή δημιουργία του. Και μαθαίνω πως έγινε ξανά της μόδας σε μεγάλους οίκους, πως το περπάτησαν καλίγραμμα μοντέλα σε διεθνείς πασαρέλες, αλλά μην με εμπιστεύεσαι πολύ για ζητήματα μόδας, ίσως να πέφτω και έξω. Ξέρω πάντως πως το μπλε πολύ θα φορεθεί φέτος το καλοκαίρι. Να το αγοράσεις.

Εν τη απουσία σου...

Όταν απομακρύνεσαι μένει εκείνο το κενό πίσω σου που λέγαμε και για πολύ λίγο θαρρείς πως παγώνουν όλα. Το ρολόι ακούγεται, μα νομίζεις ότι ο χρόνος δεν θα 'πρεπε να περνά το ίδιο όταν δεν είσαι εκεί να τον βλέπεις. Όταν εσύ δεν είσαι εκεί να τον ζεις. Δεδομένο το 'χεις πως όλα θα τα βρεις όπως τ' άφησες. Ακίνητα, στην ίδια αναμενόμενη θέση. Τα χαρτιά, το στυλό, τον καφέ σου. Τικ-τακ, τικ-τακ. Παλιοεγωιστή. Εγώ μπορώ να σου πω ό,τι γίνεται στο άδειο δωμάτιο με λεπτομέρειες. Μια σκιά μόλις σχηματίστηκε στον λευκό τοίχο και χάθηκε. Μια μύγα πήγε και στάθηκε πάνω στο γυμνό γλόμπο αφού πέρασε από το καλαμάκι σου. Στο ράφι δίπλα υπάρχουν μέρες τώρα τα ίδια έντυπα, σκονισμένα εργαλεία που μυρίζουν λάδι και σκουριά και ένα ραδιόφωνο. Κάποιος αφαίρεσε τη σκόνη στο σχήμα μιας καρδιάς που χάραξε το ιδρωμένο του δάχτυλο. Δεν το πρόσεξες, μα δεν στο 'πε κιόλας. Η ζωγραφική εκείνη πράξη συνοδεύτηκε κι από έναν βαθύ αναστεναγμό. Ακούγονται φωνές απ' έξω, μα πουθενά η δική σου. Συννέφιασε για λίγο και σκοτείνιασε, μετά βγήκε πάλι ο ήλιος. Δεν το ένιωσα, μα ένα αεράκι κούνησε τα στόρια. Τελικά, υπάρχει κι η ζωή που συνεχίζεται πίσω από την πλάτη σου. Η ζωή που βιώνεται εν τη απουσία σου. Μα έλα.