Εν τη απουσία σου...

Όταν απομακρύνεσαι μένει εκείνο το κενό πίσω σου που λέγαμε και για πολύ λίγο θαρρείς πως παγώνουν όλα. Το ρολόι ακούγεται, μα νομίζεις ότι ο χρόνος δεν θα 'πρεπε να περνά το ίδιο όταν δεν είσαι εκεί να τον βλέπεις. Όταν εσύ δεν είσαι εκεί να τον ζεις. Δεδομένο το 'χεις πως όλα θα τα βρεις όπως τ' άφησες. Ακίνητα, στην ίδια αναμενόμενη θέση. Τα χαρτιά, το στυλό, τον καφέ σου. Τικ-τακ, τικ-τακ. Παλιοεγωιστή. Εγώ μπορώ να σου πω ό,τι γίνεται στο άδειο δωμάτιο με λεπτομέρειες. Μια σκιά μόλις σχηματίστηκε στον λευκό τοίχο και χάθηκε. Μια μύγα πήγε και στάθηκε πάνω στο γυμνό γλόμπο αφού πέρασε από το καλαμάκι σου. Στο ράφι δίπλα υπάρχουν μέρες τώρα τα ίδια έντυπα, σκονισμένα εργαλεία που μυρίζουν λάδι και σκουριά και ένα ραδιόφωνο. Κάποιος αφαίρεσε τη σκόνη στο σχήμα μιας καρδιάς που χάραξε το ιδρωμένο του δάχτυλο. Δεν το πρόσεξες, μα δεν στο 'πε κιόλας. Η ζωγραφική εκείνη πράξη συνοδεύτηκε κι από έναν βαθύ αναστεναγμό. Ακούγονται φωνές απ' έξω, μα πουθενά η δική σου. Συννέφιασε για λίγο και σκοτείνιασε, μετά βγήκε πάλι ο ήλιος. Δεν το ένιωσα, μα ένα αεράκι κούνησε τα στόρια. Τελικά, υπάρχει κι η ζωή που συνεχίζεται πίσω από την πλάτη σου. Η ζωή που βιώνεται εν τη απουσία σου. Μα έλα.