Τρικυμία...

"Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη...Μα που γύριζες ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας;", έγραψε ο Ελύτης.
Αλμυρά μεσημέρια, γλυκά μεσημέρια με γεύση ροδάκινου και παγωτού, το ψωμί να ψήνεται στον φούρνο, μαζί κι η πίτα, άλλη γεύση είχε η πίτα της μιας γιαγιάς και άλλη γεύση εκείνη της άλλης. Της μιας μύριζε δύναμη και σφρίγος, της άλλης κάτι ντελικάτο και ταυτόχρονα γεμάτο γνώση...Περίεργα πράγματα...
Η μυρωδιά κυριαρχεί στη ζωή μου από τότε...Μυρίζω τις εποχές, τις ψυχές, τα συναισθήματα...Το φθινόπωρο μυρίζει ξύλο και κάστανο (όχι στην πόλη...στην πόλη δεν μυρίζει παρά λάστιχο σε βρεγμένο δρόμο), ο χειμώνας κάστανα και κρύο -ναι, το κρύο μυρίζει...Η παιδική αθωότητα μυρίζει σαπούνι και πούδρα, η αγκαλιά της γιαγιάς ιδρώτα καθαρό, το καλοκαίρι αντηλιακό καρύδα και καθαρά σεντόνια, η νέα σχολική χρονιά τσάντα πλαστική, σβήστρα και μολύβι ξυμένο καλά, να τσιμπάει τα δάχτυλα των απρόσεχτων...Τα αεροδρόμια μυρίζουν ταξίδια (Dior, Lancome, Este Lauder) σε άρωμα, σε κρέμες, σε after shave...