Τι σας σηκώνει από το κρεβάτι το πρωί; Ποια σκέψη, ποιο σχέδιο, ποιο πρόσωπο και ποια κατάσταση; Ένας ήλιος πίσω από τις κουρτίνες; Ένας ζεστός καφές; Μια φωνή γλυκιά; Η σκέψη της καινούριας μέρας; Ένα τραγούδι, ίσως;
Πάει πολύς καιρός που έχω να σηκωθώ με όρεξη για κάτι. Ίσως να φταίει που μεγαλώνουμε, ίσως που δεν κάνουμε κάτι που μας αρέσει, δεν ξέρω που να αναζητήσω την αιτία και να την αλλάξω. Ξέρω μόνο ότι ξυπνάω το πρωί κι αρχίζω υπολογισμούς ωρών, σχέσεων, δρομολογίων, υποθετικών ερωτοαποκρίσεων και αναζητώ μονίμως αυτό το "κάτι", που θα με κάνει να πεταχτώ σαν ελατήριο, για να ζήσω τη μέρα που ξεκινά, με μια καλημέρα, με ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, με γέλια, ίσως και με πρησμένα μάτια από το ξενύχτι, μα πάντα με μια αισιοδοξία, που ξέρω πως υπάρχει, γιατί την έχω ζήσει, την έχω γνωρίσει...Ήμουν φοιτήτρια τότε, ήταν η καλύτερή μου φίλη, καμιά φορά μέναμε η μία στο σπίτι της άλλης, είχαμε μαθήματα, εξετάσεις, λίγα χρήματα, μα κάναμε μαζί τα καλύτερα πρωινά ξυπνήματα, με ήλιο πίσω από τις κουρτίνες, με πρωινό καφεδάκι στο τραπέζι της κουζίνας, με πολλή κουβέντα, όνειρα και σχέδια... Και τόση αισιοδοξία...Που πήγε τώρα; ...
