Καμιά φορά τη σκέφτομαι σαν να μην είναι εδώ, σαν να 'χει φύγει. Ίσως να φταίει που 'χω καιρό να την δω."Τι θα έκανες εσύ;", τη ρωτάω. "Τι θα απαντούσες;". Προσπαθώ να μου φορτώσω χρόνια, να πάρω λίγη από τη σοφία της. Υποθέτω πως είμαι κάπου στον δρόμο για να την προσεγγίσω. Αν ποτέ. Εκείνη έχει έναν τρόπο να βάζει σε μια κουβέντα τα πιο βαθειά νοήματα, τα πιο αυτονόητα πράγματα, τα φωτίζει έτσι, που ούτε για κείνη να λες ότι είναι σοφή, ούτε για σένα ότι ήσουν ανόητος. Δεν θα το 'λεγε ποτέ αυτό, ούτε για σένα, ούτε για κείνη. Για σένα ειδικά, δεν θα σήκωνε μύγα στο σπαθί της. Θα σε υπερασπιζόταν ενάντια σε κάθε τρανταχτή απόδειξη της ενοχής σου. Μέχρι εκεί. Μετά θα σου έλεγε "έκανες λάθος". Μέχρι εκεί. Κι όχι μόνο για εσένα. Για όλους μας. Ναι, έκανα λάθη. Λάθη από εγωισμό, από φιλαρέσκεια, από ανασφάλεια, από ματαιοδοξία, από υπερηφάνια. Όμως τα περισσότερα δεν έβλαψαν κανέναν. Από όλα προσπαθούσα να προστατεύω καλά όλους γύρω μου. Εκτός από κείνα για τα οποία υπερηφανεύτηκα μέσα μου. Γι' αυτά μετανιώνω. "Τι θα έκανες εσύ γιαγιά;".