To post or to post?

Το ΄χα πει και το 'χα πιστέψει κιόλας, ότι είμαι δυνατή. Βλέπεις, έπρεπε κάπου να πιστέψω. Μα βρίσκω ευκαιρία να λυγίσω στην παραμικρή αφορμή. Δυστυχώς οι εγωισμοί μου με καταλαμβάνουν όταν όλα τα άλλα μέσα έχουν δοκιμαστεί κι έχουν αποτύχει, όταν έχω πονέσει όσο δεν πάει άλλο (εκ των υστέρων λες πως πάντα υπάρχει κι άλλο) κι όταν πρέπει με κάποιον τρόπο να επιπλεύσω σε βαθιά νερά ή να περάσω μοναχικά αμέτρητα λεπτά μέχρι να ξημερώσει σε κάποια αίθουσα αναμονής, περιμένοντας κάτι που ξέρω πότε θα έρθει και κάτι που δεν ξέρω πότε ή αν θα έρθει. Για κάποιες από τις υπόλοιπες στιγμές, ξέρεις τις λέξεις και τον τρόπο που αγγίζουν, τουλάχιστον εμένα, και τα αξιοποιείς κατάλληλα, χωρίς να το καταλαβαίνεις καν, υποθέτω. Δεν με πειράζει να σου είμαι προβλέψιμη, έστω και σε αυτά, τα ολίγα αυτά. Άλλωστε, ούτε είναι το μόνο που με κάνει ευάλωτη ούτε είχα ποτέ πρόβλημα να αποκαλύπτω την αχίλλειο πτέρνα μου. Και δεν είναι μία.
Πέρασα όλα τα στάδια του πένθους ένα προς ένα. Εσύ έφτασες απευθείας στο τελευταίο. Θα ανησυχούσα γι' αυτό σου το τροχάδην. Μα έτσι ήσουν, θαρρώ, από πάντα. Έτρεχες στο μυαλό και στα πόδια, και μετά σ' έπιανε η περισυλλογή -αν ποτέ τολμούσα να ισχυριστώ πως ισχύουν για σένα όσα υπέθεσα. Γιατί, από αυτά που λες, έμαθα πια λίγα να πιστεύω, είτε με βολεύουν είτε όχι, εννοώ ξέρω πως υπάρχουν άλλα πολύ πιο θεμελιώδη, που τα αποδέχτηκα ή τα γνωρίζω, ό,τι πρόσωπο κι αν έχουν.
Τελευταία, βλέπω πολλές ταινίες, καθώς και μερικές φτηνιάρικες καθημερινές σειρές που κάνουν επιτυχία σε συγκεκριμένους πληθυσμούς γυναικών, και λυτρώνομαι με το να ακούω φράσεις που ήθελα να σου πω, γιατί στα 'πα όλα, τα χόρτασα, εκτός από αυτά που λεν όταν πονάνε, σε αυτά δεν είμαι καλή, σε αυτά που λένε όταν αφήνονται μόνοι χωρίς να έχουν καταλάβει τίποτα, όταν έχουν παρατηθεί μέρες, ώρες, στιγμές, όταν πνίγονται από λόγια που μπορεί να πληγώσουν για πάντα γι' αυτό και δεν τα ξεστομίζουν ποτέ, όταν ανοίγει μια τρύπα μπροστά μου και θέλω να χαθώ και να ξεχάσω, όχι να μετανιώσω, όχι, μόνο να σβήνω με καμάρι κεράκια στιγμών που πέρασα χωρίς να σε σκέφτομαι (ναι, σαν εκείνο το άτοπο που λέει "προσπάθησε να ΜΗΝ σκεφτείς μια λευκή αρκούδα"). Εσύ, που έφτασες να τσιγκουνεύεσαι ακόμα και το "μου" κάποιες φορές, πώς να μιλήσεις για κάτι παραπέρα; Εσύ, που τις ζυγίζεις τις λέξεις και τις μετράς, πώς μπορείς να αναπολείς μη ειπωμένα λόγια; Εγώ, πάλι, θα σε έλεγα ξανά και ξανά "αγάπη μου", αδιαφορώντας για τον όποιο συμβολισμό του, εκτός κι αν τα κατάφερνες να σε μισήσω τόσο για τα καλά, που το μόνο που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν να σε βρίζω ή να αλλάζω δρόμο όταν σε συναντώ. Μα, ακόμα και τότε, θα ήσουν "αυτός-που-κάποτε-έλεγα-αγάπη-μου". Αδιόρθωτη...
Τελευταία, τα ταξίδια μου γίνονται πάνω από τον νιπτήρα, φαντάζομαι ένα παράθυρο στον τοίχο πάνω από τη βρύση και κοιτάζω έξω, χάνεται το βλέμμα μου. Τελευταία, ξυπνάω μες στη νύχτα και δεν μπορώ να κοιμηθώ ξανά. Χτες βράδυ προσπαθούσα να θυμηθώ τη μυρωδιά σου μπας και μ' έπαιρνε ο ύπνος από τον τόσο θόρυβο γύρω μου, μα το μόνο που κατάφερα να επαναφέρω ήταν η αίσθηση των δακτύλων μου στην κοιλιά σου, καθώς σε αγκαλιάζω στον ύπνο. Μετά ονειρεύτηκα ότι εμένα αγκάλιαζαν δυο μικρά χέρια.
Να, σκέφτομαι πως θα μπορούσα όλα αυτά να σου τα πω σ' ένα γράμμα κανονικό, με μολύβι και χαρτί, μα εκείνη την περίεργη διεύθυνση την έχασα, κι ας έκανα κόπο να τη γράψω και να την καταλάβω, την ξέχασα η ηλίθια μαζί με άλλα λιγότερο σημαντικά, μα είπα ίσως για καλό να ήταν που έγινε έτσι ή ίσως να έκρυβε κάποιον, άγνωστο σήμερα, συμβολισμό. Πού ξέρεις; Ίσως μια μέρα να σου 'ρθει ένα γράμμα από κάποιο μέρος ή και πρόσωπο ξένο ή και όχι ξένο (μην απορήσεις, ίσως εγώ να έβαλα άθελα το χεράκι μου, ωσάν καλή ή κακή νεραϊδα).

...Πώς το κάνεις αυτό; Πώς το κάνεις και μου κόβεις τα πόδια, μου ξεριζώνεις την καρδιά και τη βάζεις να κοπανιέται σε τοίχους, τρελαίνεις τα ρολόγια μου με τα πίσω και τα μπρος...

Μια μέρα θα ξαναβρεθούμε για πρώτη φορά και, μόλις σου πω "το σ' αγαπώ δεν το ζητιανεύεις, παρά μόνο το χαρίζεις ή το δέχεσαι", θα τρίψεις το κεφάλι σου και θα αναρωτηθείς από πού με ξέρεις. Θα μιλήσεις και θα προβληματιστείς για όλα αυτά τα περίεργα υπερφυσικά φαινόμενα που κάνουν δυο ανθρώπους να νιώθουν τόσο οικεία. Μα, αγάπη μου, γνωριζόμαστε.