The end of timing.

Εδώ και λίγο καιρό, κάθομαι και διαβάζω τα παλιά.
Πότε χαμογελώντας, πότε θλιμμένα και πότε θυμωμένα πίνω στην υγειά λέξεων και υποσχέσεων που ξεστομίστηκαν κι αφέθηκαν να σκονίζονται παρατημένες στα ράφια του χρόνου, ενώ έξω ο ήλιος καίει για φθινόπωρο.
Στεγνώνει το βρεγμένο πάτωμα σε λίγα λεπτά.
Τα ρούχα κάνουν κύκλους απλά για να διώξω τις μυρωδιές τους, δεν είναι λερωμένα. Έχω βρει κι ένα καλό απορρυπαντικό, που διώχνει τις επίμονες σκέψεις και κάποιες άσκοπα επανερχόμενες παλιές εικόνες. Βιάζομαι.
Είναι κάποιες στιγμές που χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου και άλλες που καρφώνομαι στη γη σίγουρα και σταθερά.
Άλλα ξεκίνησα να λέω.
Το πλυντήριο φέρνει γρήγορες στροφές, έτσι και το μυαλό μου καμιά φορά. Περνιέμαι συχνά για χαζή, δεν θα σου πω εγώ αν είμαι ή όχι, δεν με ξέρεις άλλωστε και μπορεί και να σου πω ψέματα. Μα η ορθότητα μιας απόφασης δεν κρίνεται από το αποτέλεσμά της. Κρίνεται από το αν λήφθηκε με βάση την αξιολόγηση και τον συνυπολογισμό όσο το δυνατόν περισσότερων από τις διαθέσιμες πληροφορίες. Κι εγώ είχα μπόλικες από δαύτες, λεκτικές και μη λεκτικές, ρητές και άρρητες, μα, το χειρότερο, στους μεγαλύτερους φόβους τους δειλές και ξεφτισμένες, ημιτελείς, σαν κέντημα που έμεινε για πάντα αρχινημένο, εγκατελειμμένο και ξεχασμένο σ' ένα συρτάρι. Εκείνη τη μέρα που ένα χέρι απλά σταμάτησε να κεντά και το παράτησε.
Κάποιοι περνιούνται για θαρραλέοι, για δυνατοί, για βέβαιοι... Κι όταν διαπιστώνεις ότι δεν είναι, αναλαμβάνεις να παίξεις εσύ τον ρόλο τους. Μάλλον, στον πασάρουν επιτήδεια, με μια ατάκα-κλειδί, την οποία καλείσαι ν' αρπάξεις και να συνεχίσεις από 'κει...
Και η ζωή συνεχίζεται... εν μέσω πεσμένων φύλλων, με γέλια δυνατά, όχι του ενθουσιασμού μα της βεβαιότητας, με αναδρομές, με σχέδια, που θα βγουν τα περισσότερα πλάνες, αλλά δεν πειράζει, τώρα θα ξέρω, κάθε φορά ξέρω και περισσότερα, ξέρω αλλιώς, με κουβέντες, με βλέμματα, με αγκαλιές ξεχασμένες στον χρόνο, με μικρές πολύτιμες πράξεις απελευθέρωσης, με τον χειμώνα που ακόμα δεν λέει να έρθει να με βρει κουκουλωμένη στο κασκόλ μου...
Καλά είναι κι έτσι... Μην σκαλίζεις...