Tuesday, December 01, 2009

The end of timing.

Εδώ και λίγο καιρό, κάθομαι και διαβάζω τα παλιά.
Πότε χαμογελώντας, πότε θλιμμένα και πότε θυμωμένα πίνω στην υγειά λέξεων και υποσχέσεων που ξεστομίστηκαν κι αφέθηκαν να σκονίζονται παρατημένες στα ράφια του χρόνου, ενώ έξω ο ήλιος καίει για φθινόπωρο.
Στεγνώνει το βρεγμένο πάτωμα σε λίγα λεπτά.
Τα ρούχα κάνουν κύκλους απλά για να διώξω τις μυρωδιές τους, δεν είναι λερωμένα. Έχω βρει κι ένα καλό απορρυπαντικό, που διώχνει τις επίμονες σκέψεις και κάποιες άσκοπα επανερχόμενες παλιές εικόνες. Βιάζομαι.
Είναι κάποιες στιγμές που χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου και άλλες που καρφώνομαι στη γη σίγουρα και σταθερά.
Άλλα ξεκίνησα να λέω.
Το πλυντήριο φέρνει γρήγορες στροφές, έτσι και το μυαλό μου καμιά φορά. Περνιέμαι συχνά για χαζή, δεν θα σου πω
εγώ αν είμαι ή όχι, δεν με ξέρεις άλλωστε και μπορεί και να σου πω ψέματα. Μα η ορθότητα μιας απόφασης δεν κρίνεται από το αποτέλεσμά της. Κρίνεται από το αν λήφθηκε με βάση την αξιολόγηση και τον συνυπολογισμό όσο το δυνατόν περισσότερων από τις διαθέσιμες πληροφορίες. Κι εγώ είχα μπόλικες από δαύτες, λεκτικές και μη λεκτικές, ρητές και άρρητες, μα, το χειρότερο, στους μεγαλύτερους φόβους τους δειλές και ξεφτισμένες, ημιτελείς, σαν κέντημα που έμεινε για πάντα αρχινημένο, εγκατελειμμένο και ξεχασμένο σ' ένα συρτάρι. Εκείνη τη μέρα που ένα χέρι απλά σταμάτησε να κεντά και το παράτησε.
Κάποιοι περνιούνται για θαρραλέοι, για δυνατοί, για βέβαιοι... Κι όταν διαπιστώνεις ότι δεν είναι, αναλαμβάνεις να παίξεις εσύ τον ρόλο τους. Μάλλον, στον πασάρουν επιτήδεια, με μια ατάκα-κλειδί, την οποία καλείσαι ν' αρπάξεις και να συνεχίσεις από 'κει...
Και η ζωή συνεχίζεται... εν μέσω πεσμένων φύλλων, με γέλια δυνατά, όχι του ενθουσιασμού μα της βεβαιότητας, με αναδρομές, με σχέδια, που θα βγουν τα περισσότερα πλάνες, αλλά δεν πειράζει, τώρα θα ξέρω, κάθε φορά ξέρω και περισσότερα, ξέρω αλλιώς, με κουβέντες, με βλέμματα, με αγκαλιές ξεχασμένες στον χρόνο, με μικρές πολύτιμες πράξεις απελευθέρωσης, με τον χειμώνα που ακόμα δεν λέει να έρθει να με βρει κουκουλωμένη στο κασκόλ μου...
Καλά είναι κι έτσι... Μην σκαλίζεις...

4 Comments:

Blogger Caesar said...

"ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ρόζ...", τραγουδούσε καποτε ο Γ. Μηλιώκας, αλλά πάντα καλά θα είναι κι έτσι Ioulita!

12:10 AM  
Blogger Ioulita said...

Caesar,
δεν κάνει το "υπόσχομαι" την υπόσχεση...

12:28 PM  
Blogger ολα θα πανε καλα... said...

Δεν ξέρω γιατί αλλά το χρώμα της πίκρας,μόλις τώρα το σκέφτηκα,είναι ένα χωμάτινο καφέ,λίγο της σοκολάτας,λίγο του καφέ ή της λάσπης.
Και συχνά έκανα παλιά το χαζό για να μη μου αναθέσουν δύσκολους ρόλους στις μικρές μου πλάτες.Μπορεί και να ήμουν λίγο,τώρα που το ξανασκέφτομαι,ποτέ δεν ξέρει κανείς με αυτά.
:)

12:36 PM  
Blogger Ioulita said...

όλα θα πάνε καλά,
ναι, καφέ είναι η πίκρα, του χώματος, χώμα είναι, να το σκαλίζεις, να το ποτίζεις, να το παρατάς να στεγνώνει, να το βρέχουν βροχές και να το σκεπάζουν χιόνια, να ανθίζουν ζιζάνια, να τα τραβάς με μανία να τα ξεριζώσεις, για να φυτέψεις λουλούδια. Καλά το είπες. Χωμάτινη είναι η πίκρα, άλλοτε στεγνή κι άλλοτε μούσκεμα σαν λάσπη από τα δάκρυα. Για όσο κρατάει.

2:10 PM  

Post a Comment

<< Home