REM

Πού σε χάνω, πού σε βρίσκω, εκεί τριγυρίζεις, ξανά στα όνειρά μου, και, δεν μπορώ να μην το πω, με εμπνέεις, αρχίζω να γράφω κείμενα στο μυαλό μου, κρίμα να μην έχω εκείνη την ώρα μολύβι και χαρτί, κρίμα να μην μπορείς να κουνηθείς όταν ονειρεύεσαι, λέω θα τα θυμηθώ επακριβώς μόλις ξυπνήσω, αλλά πάνε, χάνονται. Σηκώνομαι, κάνω τον καφέ μου, κοιτάω από το παράθυρο ("και σήμερα δεν χιόνισε, κρίμα", σκύβω το κεφάλι κατσουφιασμένα), είναι αγαπημένη μου ασχολία τον χειμώνα να αναμένω χιόνι, ίσως να 'ναι που μ' αρέσει η μυρωδιά του κρύου και ανοίγω το παράθυρο να με χτυπήσει ο παγωμένος αέρας, έτσι ξυπνάω, το μυαλό μου για λίγο γυρίζει σε εκείνον τον χειμώνα και στον άλλον τον χειμώνα και μετά πάει πολλούς χειμώνες πίσω, με το ίδιο κοινό, τη μυρωδιά του κρύου, την αίσθησή του πάνω στο δέρμα μου, συνήθως ανοίγοντας ένα παράθυρο ή μια πόρτα, σε διαφορετικό κάθε φορά γεωγραφικό μήκος και πλάτος.
Έξω συννέφιασε άσπρα σύννεφα, αλλά δεν λέει να χιονίσει, μα ο άνθρωπος, λέει, με μια ελπίδα ζει, άλλοτε μικρή κι ασήμαντη, άλλοτε πιο σημαντική. Ωραίο πράμα η ελπίδα. Μα εγώ συνεχίζω να προτιμώ τα όνειρα. Μιλώ για τα όνειρα των κοιμωμένων, κι όχι εκείνα που κάνουμε ξύπνιοι. Τα εμπιστεύομαι περισσότερο. Δεν λένε ποτέ ψέματα. Κι ας σου βάζουν φτερά στην πλάτη να πετάξεις, κι ας σε στέλνουν μπρος-πίσω στον χρόνο, κι ας σου φέρνουν μπροστά σου πρόσωπα μακρινά ή ανύπαρκτα πια, κι ας σε βάζουν την ίδια ώρα κι εδώ κι εκεί, κι ας σου γεμίζουν το μυαλό και το σώμα υπερφυσικές δυνάμεις. Ναι, τα εμπιστεύομαι πιο πολύ.
Θύμισέ μου μια μέρα (λέμε τώρα...) να σε βάλω να πάρεις στα σοβαρά τα όνειρά μου. Σίγουρα κάτι ενδιαφέρον θα είχες να προσθέσεις στην ερμηνεία τους.