Απουσία.

Κι έτσι, καθώς έσκυψα μπροστά σου, με πήραν τα δάκρυα, δεν ξέρω αν ήταν για σένα ή για όλους μας και δεν σκόπευα να τα ρωτήσω, ούτε εκείνα εμένα, αν τα δάκρυα ρωτούσαν, θα σήμαινε ότι έχουν κι ελεύθερη βούληση, την οποία μπορούν να καταπατούν εν ονόματι ενός οποιουδήποτε ελέγχου, άσε που δεν θα τα εμπόδιζα. Αυτά τα συγκεκριμένα δάκρυα δεν ήταν από τα συνηθισμένα μου. Δεν ήταν δάκρυα να γράψω γι' αυτά ως συνήθως. Ούτε από τα άλλα που δικαιολογείς λέγοντας "φύσηξε αέρας και μπήκε σκόνη στα μάτια μου" ή που καλύπτεις επιτυχημένα μια νύχτα με βροχή. Ξεκίνησαν αιφνιδιαστικά από έναν βαθύ λυγμό που έγινε πολλοί μικρότεροι, λες κι είχαμε απομείνει σε εκείνη την ησυχία μόνο εσύ κι εγώ, ακριβώς τη στιγμή που, αν ήθελα να σου μιλήσω, θα σου 'λεγα πως δεν έχω λόγια να σου πω, ούτε ποτέ είχα. Ούτε να σε κοιτάξω μπορούσα. Δεν σου χρωστάω και δεν μου χρωστάς τίποτα, ούτε καν μια συγγνώμη, δεν ήταν γι' αυτό που έκλαιγα. Εκεί που ήρθα να σε συναντήσω, πάντα ένιωθα ασφάλεια να κλάψω με την ησυχία μου, οι απουσίες είναι πολύ ισχυρές.
Τρέφω μεγάλη εμπιστοσύνη και απέραντο σεβασμό στη δύναμη της απουσίας.