Του χειμώνα...

Μύριζε κάστανο και ξύλο. Είχε βάλει να ψήνει από νωρίς, περιμένοντάς την. Χτύπησε την πόρτα για να μην τον τρομάξει, όχι ότι δεν θα μπορούσε να μπει κι έτσι, σίγουρα δεν θα τον αιφνιδίαζε, είχε κάνει τόσους πολέμους, είχε χάσει παιδί δικό του, ζούσε με τον πόνο στο κορμί του κάθε νύχτα την ίδια ώρα, ο πιο τακτικός του επισκέπτης ήταν, σιγά μην τρόμαζε από το άνοιγμα μιας πόρτας. Άσε που τα καλοκαίρια η γάτα μπαινόβγαινε τακτικά, έτσι κι έβρισκε ένα άνοιγμα στη σίτα να χώσει το πόδι της, για να ανέβει νιαουρίζοντας στο πόδι του ζητώντας χάδια. Μακριά ήταν το καλοκαίρι, μακριά έμοιαζαν όλα τα καλοκαίρια, νύχτωνε πια νωρίς, κάθε πρωί σηκωνόταν στο κρεβάτι και, είτε είχε κάποιον να τον ακούσει είτε όχι, μονολογούσε "είδες πώς καλά ξημερώσαμε;". Ύστερα σηκωνόταν με κόπο, έβαζε τον καφέ στη φωτιά, ταχτοποιούσε σε ένα πιατάκι τα όποιας λογής χαπάκια τού υπόσχονταν λύτρωση και ανακαθόταν στο κρεβάτι ξανά. "Τι φάρμακα παίρνετε;", τον είχε ρωτήσει ο ειδικός γιατρός στο νοσοκομείο καθισμένος στη δερμάτινη καρέκλα του. "Τι να σου πω παιδί μου, να, εδώ έχω τα χαρτάκια τους". Εκείνος του χωριού, ο αγροτικός, ήξερε. "Παππού, δωσ' μου να δω τα φάρμακά σου". Άνοιγε εκείνος τη σακούλα, ταχτοποιημένα όλα στα κουτάκια τους, τα ονόματά τους κομμένα με ψαλίδι και πιασμένα με ένα λάστιχο χωριστά.
"Έλα", είπε, χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει. Καθόταν μπροστά στο τζάκι. Το πρόσωπό του φωτιζόταν από τη φωτιά. Καθίσαμε άλλος δίπλα άλλος απέναντι. Εγώ δίπλα. Πάντα δίπλα του, να μυρίζω το ξύλο, το μάλλινο παντελόνι του, το πλαστικό τραπεζομάντιλο, το φαγητό στο γκάζι, να παρατηρώ τα τραχιά του χέρια, τις ρυτίδες στο πρόσωπο, τα μάτια του, το χαμόγελό του, να μπορώ πάντα να τον ακουμπήσω, αν χρειαστεί.
Σκάλισε τη φωτιά και γύρισε. "Καλώς τους. Τα παιδιά;". "Φίλοι μου". "Παππού, φέραμε κρασί". "Να, άνοιξε, εκεί πάνω έχει ποτήρια". Σηκώθηκα. Το ημερολόγιο στον τοίχο δίπλα στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες έγραφε Κυριακή, 6 Δεκεμβρίου, Ι΄Λουκά, Νικολάου αρχιεπισκόπου, Μύρων, Νικολάου νεομ.