Θα...

Θυμάμαι από μικρή μου άρεσε να μου "τάζουν" πράγματα. Και, θα είμαι ειλικρινής, δεν ζητούσα πολλά. Ένα δυο πράγματα με θυμάμαι πάντα να ζητάω. Όχι ότι ήθελα να μου λένε "υπόσχομαι" ότι θα κάνω ο,τι μου ζητάς, αλλά να μου λένε "ναι". Ούτε πάλι ότι ήμουν το παιδί που δεν του έλεγαν "όχι" ή δεν ήξερε από όρια (αυτά πια τα τηρούσα πάντα σε υπερβολικό βαθμό) ή δεν δεχόταν την άρνηση ως απάντηση, αλλά να, ήθελα μερικές φορές να μου λένε "ναι, θα σου πάρω αυτό που θες κάποια στιγμή" ή "ναι, θα πάμε εκεί κάποια φορά" κι ας ήξερα ότι μπορεί να μην γινόταν... έστω, με αυτήν την αοριστία του "κάποτε", δεν με πείραζε. Καταλαβαίνεις, δεν περίμενα να δω το αποτέλεσμα, ώστε να επιβεβαιώσω αν τηρήθηκε η "υπόσχεση". Δεν έβλεπα τον λόγο τους ως δέσμευση. Δεν έκρινα την ειλικρίνειά τους βάση του αποτελέσματος. Κάποια στιγμή το αντιλήφθηκαν επιτέλους και έπρατταν αναλόγως, θεωρώντας ότι με ξεγελούν, αλλά εγώ ήμουν ευχαριστημένη. Προφανώς το ίδιο κι εκείνοι, που γλίτωναν από τη γκρίνια μου.
Δεν ήξεραν ότι για μένα η απάντησή τους σήμαινε ότι όλα είναι δυνατά, ότι όλα μπορούν να γίνουν, κι ας μην γίνονταν ποτέ. Τελικά, μάλλον αναζητούσα απλά την αισιοδοξία.