Τρίχες.

Σήμερα λέω να μην με νοιάζει πώς δείχνουν τα μαλλιά μου. Σήμερα λέω να τα αφήσω ελεύθερα, λυτά, να πάρουν κι αυτά τον αέρα τους. Βλέποντάς τα έτσι, η γιαγιά μου θα με ρωτούσε αν τα χτένισα καν, και πάντα θα επέμενε σε έναν σοβαρό κότσο, που θα αναδείκνυε την "αρχοντιά μου". Ο παππούς θα με ρωτούσε γιατί δεν τα κάνω μια πλεξούδα το βράδυ, παρά τα αφήνω να μπλέκονται και να μπερδεύονται στον ύπνο μου. Με την πλεξούδα αποκτούν και κάτι όμορφους κυματισμούς που πολύ μου αρέσουν. Έχω πάντα σε επιφυλακή το κοκαλάκι που τα δένει σφιχτά, αν χρειαστεί να κάνω καμιά σοβαρή δουλειά χειρωνακτική ή πνευματική, βλέπεις δεν διαθέτω τη φινέτσα των κοριτσιών των διαφημίσεων, που μπορούν με χάρη να αλλάζουν αεροπλάνα, ενώ φυσά ένας μανιασμένος αέρας, δεδομένου ότι φορούν εκείνη την αόρατη λακ που, ναι μεν διατηρεί τη φόρμα τους άψογη, μα δεν τους προσδίδει την όψη κράνους από την άλλη. Πού τη θυμήθηκα τώρα εκείνη τη διαφήμιση με τη λακ που όχι μόνο δεν μιμείται την τραχύτητα ενός συρματοπλέγματος, αλλά και αφήνει το στοργικό χέρι ενός άνδρα να χαϊδέψει τρυφερά την ξανθή κόμη, την οποία προστατεύει με σταθερό -πλην αόρατο- κράτημα. Στην περίπτωσή μου, πάλι, όσοι προσπάθησαν να βάλουν το χέρι τους στα μαλλιά μου, κι ας μην φορούσα λακ, για να τα χτενίσουν υποτυπωδώς και τρυφερά εν είδει χαδιού, αντιμετώπισαν παντός τύπου εμπόδια, από έναν κόμπο που εκείνη την ώρα δημιουργήθηκε -κι ας τα είχα υποδειγματικά βουρτσίσει και ξεμπερδέψει- μέχρι την μήνιν μου για τον πόνο που μου προκαλούσαν. Και να σκεφτείς ότι πριν χρόνια μια άγνωστη κυρία μού είχε πει ότι τα μαλλιά μου μια μέρα θα κάψουν καρδιές!...