Κυριακή βράδυ

Να, τέτοια μέρα θα μαζευόταν κόσμος στο σπίτι, θα φορούσαν τα καλά τους ρούχα, όχι τα πολύ καλά, αλλά σίγουρα θα ήταν περιποιημένοι, το σπίτι θα ήταν συμμαζεμένο όπως πάντα και καθαρό, θα κάθονταν στο καθημερινό -το σαλόνι το είχαμε για τις γιορτές, όχι όλες τις μεγάλες γιορτές, αφού πάντα λείπαμε, αλλά τις ονομαστικές σίγουρα, εκεί είχα γιορτάσει δυο φορές και τα γενέθλιά μου, δύο, μετρημένες στα δάκτυλα, την πρώτη επειδή το ζήτησα και τη δεύτερη πάλι επειδή το ζήτησα, γιόρτασα και μια τρίτη, μόνη μου, κανείς από όσους περίμενα δεν τα θυμήθηκε και από τότε το αποδέχτηκα και δεν θυμώνω, δέχτηκα μια ανθοδέσμη κι ένα βιβλίο με ποιήματα που από τότε που με θυμάμαι μου άρεσαν κι εκείνη κιόλας τη μέρα έγραψα ένα ποίημα που μου 'λεγε να χαμογελώ κι έλεγε για κάποιον που θα πετούσε ο,τι παλιό από τη ζωή μου και θα με έκανε να γελάω- και θα γελούσαν. Θυμάμαι τον κόσμο να μιλά και να γελά δυνατά, το δωμάτιο γέμιζε καπνό, τα τασάκια αποτσίγαρα και φλούδες από φιστίκια, η μαμά θα στεκόταν όρθια στην πόρτα με το χέρι στο κούφωμα και θα ρωτούσε τι να φέρει, οι φίλοι ως συνήθως δεν θα ήθελαν τίποτα, αλλά εκείνη κάτι θα έφτιαχνε, γρήγορα και καθόλου πρόχειρα, πώς τα έκανε αυτά τα μαγικά και το τραπέζι μεταμορφωνόταν, ακόμα δεν ξέρω. Αυτό ειδικά δεν μου το κληροδότησε. Αργά προς τη νύχτα θα έβγαιναν τα βαριά ποτήρια για το ουίσκι, ή νωρίτερα, δεν θυμάμαι τη σειρά, αν πεινούσαν πρίν ή μετά το ουίσκι. Δεν ξέρω αν χτες βράδυ ονειρεύτηκα τις φωνές και τα γέλια τους πίσω από τον τοίχο ή αν τα φαντάστηκα. Το σίγουρο είναι ότι μου έλειψαν. Τότε μου φαινόταν πολύ περίεργο αν το σπίτι δεν είχε κόσμο την Κυριακή. Τώρα από το σπίτι εκείνο λείπω. Έμειναν οι δικοί μου πίσω. 'Αλλαξαν και σπίτι και μαζί λες και τις συνήθειές τους. Είναι που μεγαλώνουν ή είναι που ψάχνουν τη χαρά σε λάθος σημεία;
'Ασε με εμένα... Τις τελευταίες μέρες στα όνειρά μου με κυνηγά ο χρόνος.