Είναι καν-είς εδώ;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν καν-έναν να μιλήσουν, δεν έχουν έναν να τους ακούσει. Απλά έναν, not even one, personne, πώς το λένε! Ακόμα κι αυτά τα ψεύτικα ανθρωπάκια που έχω ακουμπισμένα απέναντί μου, κοιτά το ένα το άλλο καθώς παίζουν σε ένα παγοδρόμιο. Από τα άλλα που στέκουν δίπλα, θαρρώ πως το ένα έχει γυρίσει κιόλας το κεφάλι του και με κοιτά χαμογελώντας. Ή έτσι το ερμηνεύω. Η ανάγκη μας για τον άλλον μάς βάζει να την προσωποποιούμε σε κάθε έκφραση, ακόμα και διακοσμητική. Γύρω μου, όπως πάντα, κόσμος πάει κι έρχεται φορτωμένος σακούλες, φανταχτερά χαρτιά, κορδέλες, άλλοι τα πιο φτηνά, άλλοι τα πιο ακριβά, μα η κούραση είναι όλων ίδια στο πρόσωπο, άλλα ζητά η ψυχή τους, γι' άλλα κλαίει, που λέει ο ποιητής, κι ας μην ήταν προορισμένοι γι' αυτά από επιλογή ή από τύχη, κι ας μην τα ξέρουν καν πολλές φορές... Στην οδό των ακριβών μαγαζιών θα δεις κυρίως επώνυμες, οικολογικές, λέει, σακούλες, καλοβαμμένες και καλοβαλμένες κυρίες και κυρίους, παιδάκια που σέρνονται στο άλλο χέρι όπως οι σακούλες, μουσικές δυνατές, κόσμο στα ΑΤΜ, μυρωδιές καρύδας από εκείνα τα μηχανήματα που παρφουμάρουν κάθε κατάστημα ανά 5, 10, ούτε ξέρω πόσα λεπτά. Στην οδό των φτηνών μαγαζιών θα δεις προσφορές μπουφάν κρεμασμένα στον δρόμο, μαμάδες που πάλι σέρνουν παιδάκια και σακούλες εμφανώς διαφορετικές, ίσως και πιο λίγες, μπορεί και πιο μεγάλες, τους πλανόδιους πωλητές να τρίβουν τα χέρια τους έξω στο κρύο, πιο κάτω πουλάνε λαχανικά, πιο 'κει κρέατα, μπορεί να περάσεις και να ακούσεις πράγματα για σένα που δεν γνώριζες, δεν πρόσεξες, ή ποτέ δεν αντιμετώπισες έτσι, ο,τιδήποτε, για τον τρόπο που περπατάς, ας πούμε, ή για τον θόρυβο που κάνουν τα τακούνια σου (αν υποθέσουμε ότι τύχει να φοράς), μπορείς να προσέξεις ακόμα και το ψιλόβροχο, γιατί οι τέντες στα στενά πλακόστρωτα είναι πολύ χαμηλές, μα εκεί κι ο συνωστισμός σε ενοχλεί λιγότερο. Παντού όμως υπάρχουν άνθρωποι, πιο 'κει, πιο πέρα, πιο δίπλα σου, ίσως πολύ κοντά σου, που δεν τους πρόσεξες γιατί δεν σε ενόχλησαν ποτέ, όχι γιατί δεν σου ζήτησαν λεφτά, αυτό θα ήταν το πιο εύκολο να κάνεις και να τελειώνεις με τη συνείδησή σου απαλλαγμένη από εορταστικές τύψεις. Δεν ενόχλησαν ποτέ το μυαλό σου, τη βόλεψή σου, τους φόβους σου, τα πλάνα σου, τα ωράρια και τις σκέψεις σου ζητώντας σου να τους ακούσεις. Να κάτσεις λίγο όπως στο ζητάνε και να τους ακούσεις, από πού είναι, πώς ζουν, πώς τους λένε, αν έχουν παιδιά, να σε ρωτήσουν τι κάνεις και πώς σε λένε εσένα κι αν κρυώνεις σήμερα με αυτόν τον καιρό. Αυτοί τουλάχιστον ίσως να τολμούσαν να σου πιάσουν κουβέντα από το πουθενά, αν τύχαινε να σταματήσεις να δέσεις τα κορδόνια σου, λόγου χάρη, ή να μαζέψεις κάτι που σου έπεσε, τι έχουν να χάσουν, καμιά υπόληψη σάμπως ή τον αυτοσεβασμό τους;
Όχι, σε ευχαριστούν ευγενικά, δεν θέλουν τα λεφτά σου. Το εννοούν. Να τους ακούσεις ήθελαν.

(με αφορμή άρθρο σε free-press)