Tuesday, December 22, 2009

Είναι καν-είς εδώ;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν καν-έναν να μιλήσουν, δεν έχουν έναν να τους ακούσει. Απλά έναν, not even one, personne, πώς το λένε! Ακόμα κι αυτά τα ψεύτικα ανθρωπάκια που έχω ακουμπισμένα απέναντί μου, κοιτά το ένα το άλλο καθώς παίζουν σε ένα παγοδρόμιο. Από τα άλλα που στέκουν δίπλα, θαρρώ πως το ένα έχει γυρίσει κιόλας το κεφάλι του και με κοιτά χαμογελώντας. Ή έτσι το ερμηνεύω. Η ανάγκη μας για τον άλλον μάς βάζει να την προσωποποιούμε σε κάθε έκφραση, ακόμα και διακοσμητική. Γύρω μου, όπως πάντα, κόσμος πάει κι έρχεται φορτωμένος σακούλες, φανταχτερά χαρτιά, κορδέλες, άλλοι τα πιο φτηνά, άλλοι τα πιο ακριβά, μα η κούραση είναι όλων ίδια στο πρόσωπο, άλλα ζητά η ψυχή τους, γι' άλλα κλαίει, που λέει ο ποιητής, κι ας μην ήταν προορισμένοι γι' αυτά από επιλογή ή από τύχη, κι ας μην τα ξέρουν καν πολλές φορές... Στην οδό των ακριβών μαγαζιών θα δεις κυρίως επώνυμες, οικολογικές, λέει, σακούλες, καλοβαμμένες και καλοβαλμένες κυρίες και κυρίους, παιδάκια που σέρνονται στο άλλο χέρι όπως οι σακούλες, μουσικές δυνατές, κόσμο στα ΑΤΜ, μυρωδιές καρύδας από εκείνα τα μηχανήματα που παρφουμάρουν κάθε κατάστημα ανά 5, 10, ούτε ξέρω πόσα λεπτά. Στην οδό των φτηνών μαγαζιών θα δεις προσφορές μπουφάν κρεμασμένα στον δρόμο, μαμάδες που πάλι σέρνουν παιδάκια και σακούλες εμφανώς διαφορετικές, ίσως και πιο λίγες, μπορεί και πιο μεγάλες, τους πλανόδιους πωλητές να τρίβουν τα χέρια τους έξω στο κρύο, πιο κάτω πουλάνε λαχανικά, πιο 'κει κρέατα, μπορεί να περάσεις και να ακούσεις πράγματα για σένα που δεν γνώριζες, δεν πρόσεξες, ή ποτέ δεν αντιμετώπισες έτσι, ο,τιδήποτε, για τον τρόπο που περπατάς, ας πούμε, ή για τον θόρυβο που κάνουν τα τακούνια σου (αν υποθέσουμε ότι τύχει να φοράς), μπορείς να προσέξεις ακόμα και το ψιλόβροχο, γιατί οι τέντες στα στενά πλακόστρωτα είναι πολύ χαμηλές, μα εκεί κι ο συνωστισμός σε ενοχλεί λιγότερο. Παντού όμως υπάρχουν άνθρωποι, πιο 'κει, πιο πέρα, πιο δίπλα σου, ίσως πολύ κοντά σου, που δεν τους πρόσεξες γιατί δεν σε ενόχλησαν ποτέ, όχι γιατί δεν σου ζήτησαν λεφτά, αυτό θα ήταν το πιο εύκολο να κάνεις και να τελειώνεις με τη συνείδησή σου απαλλαγμένη από εορταστικές τύψεις. Δεν ενόχλησαν ποτέ το μυαλό σου, τη βόλεψή σου, τους φόβους σου, τα πλάνα σου, τα ωράρια και τις σκέψεις σου ζητώντας σου να τους ακούσεις. Να κάτσεις λίγο όπως στο ζητάνε και να τους ακούσεις, από πού είναι, πώς ζουν, πώς τους λένε, αν έχουν παιδιά, να σε ρωτήσουν τι κάνεις και πώς σε λένε εσένα κι αν κρυώνεις σήμερα με αυτόν τον καιρό. Αυτοί τουλάχιστον ίσως να τολμούσαν να σου πιάσουν κουβέντα από το πουθενά, αν τύχαινε να σταματήσεις να δέσεις τα κορδόνια σου, λόγου χάρη, ή να μαζέψεις κάτι που σου έπεσε, τι έχουν να χάσουν, καμιά υπόληψη σάμπως ή τον αυτοσεβασμό τους;
Όχι, σε ευχαριστούν ευγενικά, δεν θέλουν τα λεφτά σου. Το εννοούν. Να τους ακούσεις ήθελαν.


(με αφορμή άρθρο σε free-press)

7 Comments:

Blogger Caesar said...

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

[Ντ. Χριστιανόπουλος]

Απο τα καλύτερά του και θαρρώ πως δένει με το κείμενό σου, σ' αυτές τις ξεχωριστές μέρες & νύχτες, ώρες & στιγμές λίγο πριν - λίγο μετά την έξαψη των εορτών & των λογισμών που προκαλόύν.

4:43 PM  
Blogger b|a|s|n\i/a said...

να τους ακούσεις. να τους χαμογελάσεις. να σε ακούσουν. με αλήθεια συναισθημάτων.
καλές σου γιορτές! κάθε στιγμή!

5:48 PM  
Blogger Ioulita said...

Υπέροχο,Caesar,
υπέροχο...

b|a|s|n\i/a,
καλές, χαμογελαστές, ζεστές και με αγάπη στιγμές. Συνέχεια!

9:49 PM  
Blogger ολα θα πανε καλα... said...

Καλημέρα,Ιουλίτα.Δε μπορώ να κοιμηθώ,κοντεύουν ξημερώματα.
Που λες,έχω κι εγώ έναν τέτοιο άνθρωπο σαν αυτούς που περιγράφεις στο τέλος,ένας όμορφος μελαχρινός άντρας,πολύ κύριος,από κάποια μακρινή χώρα.Σαν Πακιστανός μου φαίνεται.Ντρέπομαι να του μιλήσω,δεν ξέρω γιατί.Κοιτάει βαθιά στα μάτια και θα θελα να τον ρωτήσω αν έχει οικογένεια,πού ζει,από πού έρχεται με το ποδήλατό του μέσα στο κρύο,στη βροχή ή το καλοκαίρι μες στον καύσωνα.Είναι τόσο ευγενικός που δε θα το πίστευε κανείς.Δε ζητιανεύει,περιμένει καρτερικά.Και χαμογελάει.Στα μάτια του βλέπω όλους τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι,τους πιο πονεμένους.Καλημέρα-καλησπέρα,λέει,όποτε με βλέπει.Και τα δυό μαζί,δεν ξέρω γιατί.Έτσι το έχει μάθει ή έτσι του αρέσει.Ίσως να θέλει να μου πει καλημέρα για όλη την ημέρα,ποιος ξέρει.Πάντα τον αναζητάω εκεί που βρίσκεται καθημερινά και περιμένει υπομονετικά,πάντα με χαμόγελο παιδιού.
Καλά Χριστούγεννα και πάλι,υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που δεν έχουν κανέναν να μοιραστούν το φαγητό τους ή ένα ποτήρι αυτές τις μέρες.

4:25 AM  
Blogger Ioulita said...

όλα θα πάνε καλά,
καλημέρα, χρόνια σου πολλά!
Σε φαντάζομαι τώρα το πρωί να είσαι τυλιγμένη σε μια ζεστή κουβέρτα και να υποδέχεσαι παιδάκια να σου λένε τα κάλαντα, γιατί είμαι σίγουρη ότι, ακόμα κι αν ξενύχτησες/ξημερώθηκες, η πόρτα σου είναι πάντα ανοιχτή και τα μελομακάρονά σου σε περίοπτη θέση, έτοιμα για "αρπαγή"!
Είχα κι εγώ έναν τέτοιον άνθρωπο, αν και δεν είχα εκείνον στο νου μου όταν έγραφα το ποστ, αλλά μου τον θύμισες εσύ τώρα. Τέτοιες μέρες ήταν, θυμάμαι, που τον ακούμπησα για πρώτη φορά στη ζωή μου -και τελευταία, καθώς τον πήγαινα σπίτι του (δεν μπορούσε να περπατήσει μες στα χιόνια). Ήταν μόνος του, όλα θα πάνε καλά.... Μόνος του... Oλομόναχος, και το σπίτι του μια τρώγλη. Τι μου θύμισες τώρα... Σ' ευχαριστώ!...

9:52 AM  
Blogger fish eye said...

τα ειπε ολα ο caesar και η ολα θα πανε καλα..

να σου ευχηθω χρονια πολλα, χρονια δημιουργικα, με υγεια..

και να σου πω πως μ αρεσει ο τροπος που γραφεις πολυ..

φιλια

2:13 PM  
Blogger Ioulita said...

❤,
σε ευχαριστώ, σου εύχομαι κι από τη δική μου γειτονιά χρόνια πολλά!

9:46 AM  

Post a Comment

<< Home