...πολλά!

Στέρεψα από προβλήματα για δύσκολους λύτες. Σήμερα, δεν ξέρω. Αμετάβατο το ρήμα. Παλεύω εδώ και ώρα κάτι να βρω, και δεν είμαι έτσι μαθημένη εγώ. Εγώ έχω μάθει τα δάχτυλα να τρέχουν και το μυαλό να μην προλαβαίνει. Κι ανάποδα, το μυαλό να τρέχει και τα δάχτυλα να μην προλαβαίνουν. Με τα χρόνια μαζί σου έμαθα κάποια λίγα πράγματα, τα ουσιώδη, θεωρώ, τα απλά. Έμαθα να δίνω χωρίς να σκέφτομαι κι έτσι ξέχασα να μετράω, έμαθα να ακούω, να κοιτάω και να θυμάμαι, κι έτσι ξέχασα να μην υπολογίζω, έμαθα να θέλω, κι έτσι ξέχασα να φοβάμαι, έμαθα να πιστεύω, κι έτσι λησμόνησα να προσέχω. Στο 'χω πει πολλές φορές στα τόσα χρόνια -λίγες, αν το διαιρέσεις με αυτά- και είσαι η μόνη, από τους ελάχιστους που το έχουν ακούσει, που δεν γελάς ούτε το αρνείσαι ούτε το βαριέσαι, μόνο με κοιτάς στα μάτια και δεν το χορταίνεις, όχι επειδή πιστεύεις πως το αξίζεις, το αντίθετο μάλιστα, μα γιατί κάθε φορά σου φαίνεται σαν να 'ναι η πρώτη, κάθε φορά σαν να σου χαρίζουν το πιο πολύτιμο δώρο, φωτίζεται το πρόσωπό σου από χαρά και σκοτεινιάζει από ντροπή, και δεν σου 'χω δώσει πολλά δώρα, γιατί όλα μου φαίνονται λίγα μπροστά σε αυτό, μα κι αυτό το ξέρεις, τι κάθομαι και σου εξηγώ;
Να σου πω πως σ' ευχαριστώ ήθελα απλά.