Εποχές

Θυμάμαι κάτι νύχτες με τα φώτα αναμμένα, φώτα αυτοκινήτου, φώτα υπολογιστή, φώτα λάμπας κίτρινης μελαγχολικής και ενοχλητικής στο ταβάνι, φώτα μικρού λαμπατέρ, φώτα μακριά πέρα από βουνά, φώτα μπαρ και μαγαζιών, φως του φεγγαριού και των αστεριών, φώτα άγνωστων δρόμων. Θυμάμαι την αφή ενός τζην φθαρμένου και μαλακού, που ακουμπούσα το χέρι μου. Θυμάμαι πάντα κάτι να ψάχνεις, πάντα κάτι να δουλεύεις στο μυαλό σου. Θυμάμαι το μέτωπό σου προβληματισμένο. Περιέργως, δεν σε θυμάμαι να γελάς συχνά. Ξέρεις, χα-χα, όχι χαμόγελο. Θυμάμαι να γελάς σπάνια, δυνατά και λίγο. Θυμάμαι όμως καλά το πώς γελάς. Μου αρέσει να σε ακούω να γελάς ή να σε νιώθω να γελάς, κι ας μην σε ακούω. Θυμάμαι το άρωμά σου, όλα τα αρώματά σου, όλες τις μυρωδιές σου. Θυμάμαι μπουφάν και κασκόλ και σκουφιά και μετά άρωμα Πασχαλιάς και μετά ζέστη, ανοιχτά παράθυρα, ιδρώτα, κλειστά μάτια στον ήλιο, πέδιλα. Μου λείπει μια εποχή για να μπορώ να σε βάλω σε έναν χάρτη με τις τέσσερις εποχές, σαν εκείνον που είχαμε στον τοίχο της αίθουσας στο δημοτικό. Τότε τις εποχές τις γράφαμε με κεφαλαία κι είχαμε κι από ένα ποίημα να πούμε για καθεμιά τους. Η Άνοιξη είχε παιδιά με λουλουδάτα πολύχρωμα στεφάνια στο κεφάλι, το Καλοκαίρι στάχια κίτρινα και έναν ήλιο χαμογελαστό, το Φθινόπωρο καστανά και χρυσά φύλλα και βροχή και παιδιά με γαλότσες και ομπρέλες, ο Χειμώνας ήταν ασπρομάλλης γέρος με φουσκωμένα μάγουλα και φυσούσε δυνατά και θυμωμένα.
Μου λείπει μια εποχή μαζί σου. Όχι να σε ακούω, μα να σε ζω.