Σμαράγδια και ρουμπίνια!

Τα πολύχρωμα πετραδάκια τα κεντημένα σε όλη την επιφάνεια της φτηνής της μπλούζας φεγγοβολούσαν σαν αστέρια στην γκρι οροφή του ταξί. Ο οδηγός σίγουρα δεν θα τα είχε προσέξει, εκτός αν τον τύφλωναν, καθώς το φως τους έπεφτε στα μάτια του. Όχι απλά φεγγοβολούσαν, αλλά χόρευαν κιόλας. Ούτε χόρευαν, σχεδόν κολυμπούσαν, έτσι μπορώ να περιγράψω την κίνησή τους. Έκανε ζέστη, τα παράθυρα ανοιχτά, ο ήλιος εισέβαλλε από παντού και διαθλάτο σε ο,τι προσέπιπτε, π.χ. σε πετραδάκια μιας μπλούζας μιας καλοχτενισμένης κυρίας. Η κυρία στη θέση του συνοδηγού είχε όρεξη για κουβέντα και σχόλια για τον καιρό. Έπινα τον καφέ μου στο πίσω κάθισμα ενός συνηθισμένου ταξί, μιας συνηθισμένης διαδρομής, μιας καινούριας όμορφης μέρας και τραγουδούσα από μέσα μου σκεπτόμενη -μην γελάσεις- πάλι εσένα.
Οι πολύχρωμοι γλεντζέδικοι αντικατοπτρισμοί απέσπασαν για λίγο την προσοχή μου.