Λογόρροια

Προσπαθείς να με ζωγραφίσεις, να με εικονίσεις, να με βάλεις σε πίνακες, σε λόγια, σε στίχους, σε σύμβολα, να με ταυτίσεις με λουλούδια ή με τον καιρό, να με φανταστείς να κρατώ μια κούπα τσαϊ ή ένα κολωνάτο ποτήρι του κρασιού ή να καταπίνω λαίμαργα νερό μια ζεστή μέρα, να φοράω φόρμες ή ανάλαφρα φορέματα ή περίεργα παντελόνια, να κοιτάω τα χαρτιά μου, να διαβάζω ένα βιβλίο ή να γελάω δυνατά. Προσπαθείς να με δεις μες στον χρόνο, ποια ήμουν, πώς μεγάλωσα, πώς ταξίδεψα και με ποιους παρέα, πώς επιβίωσα, ποιες άμυνες επιστράτευσα, κάπως σαν να μου βγάζεις τα ρούχα ένα ένα και να με βλέπεις γυμνή. Προσπαθείς να με δεις μες στη νύχτα καθώς επιστρέφω, μοναχική με φαντάζεσαι και καλά κάνεις, κι εγώ έτσι με φαντάζομαι, θες να μπεις στις σκέψεις μου εκείνης της ώρας κρυφά, λαθραία, με μια συστολή που σε χαρακτηρίζει, να υποθέσω, κανείς δεν θα του άρεσε να δουν ότι παραβιάζει ξένη ιδιοκτησία, μα εγώ θα σ' αφήσω, έτσι, μες στο σκοτάδι, ενώ σκέφτομαι έναν στίχο ή χαμογελώ που και σήμερα τα κατάφερα, όχι με τους άλλους, αλλά με μένα τα κατάφερα, εκεί ακριβώς είναι που θα σε αφήσω να εισχωρήσεις στη σκέψη μου, να εισβάλεις, να το πω καλύτερα. Για τόσο λίγο. Φτάνει για σήμερα. Όχι ότι σου βάζω όρια. Μα είναι σειρά μου τώρα. Και σε αυτόν τον αόρατο κόσμο, κινδυνεύω να με χάσω σου λέω.