Η Καθοριστική Στιγμή

Μπήκε στο ερμάριο ή το συρτάρι (δεν πρόσεξε και δεν θυμάται πού, γιατί είχε σκοτάδι και η μεταφορά συνετελέσθη βιαστικά, χωρίς πολλές πολλές επεξηγήσεις και ανάλογη προετοιμασία), μαζί με στυλό, χάρακες, σημειώσεις, αχρησιμοποίητα και άχρηστα ημερολόγια, υποχρεώσεις και εκκρεμότητες, ωστόσο στην κορυφή της to-do list, να μην είμαστε και άδικοι. Ναι, κι όμως, χώρεσε μια χαρά, παρότι στριμώχτηκε λιγάκι. Όλα γίνονται, αν θέλει κανείς. Θα επανέλθει στο φως άμα τω ανοίγματι του ερμαρίου, θα βγει με φούρια, θα τινάξει τις σκόνες από τα φτερά, θα αναπνεύσει βαθιά και θα μαζέψει ο,τι τελοσπάντων απέμεινε από κάτι καιρούς παλιούς που κοντεύουν να ξεχαστούν ή που δεν χρησιμεύει να επανέρχονται σε καμιά, σε οποιαδήποτε, σκέψη ή συνείδηση. Εξάλλου, ό,τι υπάρχει πραγματικά είναι το παρόν της στιγμής, όπως πάντα.
Αυτό ονομάζεται πράξη! Το παρόν. Η επιλογή δράσης ή μη-δράσης. Το "θέλω" κι όχι το "πρέπει", ούτε το "μπορώ". Η στιγμή. Ούτε το πριν ούτε το μετά της. Αυτή η χιλιοειπωμένη και κακομεταχειρισμένη και περιφρονημένη καθοριστική στιγμή...